NBSB No More - Part 1

Photo credit here.

PROLOGUE

Matuling lumipas ang mga araw.

Nagpabinyag na si Frank at Gelai ng kanilang panganay.  As usual ninang na naman ako.  Hindi na kinuhang ninang ang tatlo pa naming mga kaibigan dahil masama daw iyon sabi ng matatanda, para daw nagsolian ng kandila.

Sumapit ang first birthday ni Angela.

Kumpleto kaming magkakaibigan.  Buntis ulit si Myrtle.  Naka-attend na finally si Martin, ang seaman na asawa ni Czarina.  Big girl na din si Jenine na inaanak ko naman kay Drew at Randolph.

Busy ako sa pagkuha ng pagkain sa buffet table kaya hindi ko namalayan ang paglapit ng isang tao sa aking tabi.

“Suplada ka pala sa personal, miss.”

Si Mark.

Dedicated sa mga kaibigan kong kunsintidor sa love life ko,

pero never nagsawang mag-abot ng tissue pag iyakan time na.

You know who you are.

Lab yu!

1:  ACQUAINTANCES

“O, Mark, hi!  Kumusta?”  Si Mark ay malapit na pinsang-buo ng kaibigan kong si Frank.  Siya ang ka-partner ko as veil sponsor sa kasal nila ni Gelai noong June 2013.  “I’m good!  It’s been a while.  Absent ako nung binyag ni Angela, I was out of the country for a convention.”

Luminga-linga ako para tingnan kung biglang susulpot mula kung saan ang girlfriend nito na sobrang territorial.

“Are you with someone?,” tanong nito sabay kamot sa ulo na para bang nagsisi sa kaniyang naibulalas.  “Yes.  Kasama ko ang mga girls.  Excuse me, baka hinahanap na nila ako.”

“Sure.  It’s good to see you again!,” pahabol na hiyaw ni Mark kasabay ng isang matamis na ngiti.

Malayo pa ako sa lugar na aming inuupuan ay napuna ko na ang hagikhikan ng aking mga kaibigan.  Bitbit noon ni Drew ang birthday girl na natutulog sa kaniyang balikat.

“Nakatulog na ang inaanak mo sa paghihintay sa iyo.  Ang tagal mo daw makakuha ng food sa buffet table,” pabirong sabi ni Gelai na noo’y nagpapahinga sa isa sa mga upuan.  “Hinayaan ko na muna si Angela sa Tita Drew niya.  Ang bigat na din, masakit na ang braso ko kabubuhat,” sabay taas sa kaniyang mga kamay para wari’y pagpagin.

Napansin kong kami na lamang mga girls ang nasa mesa.  Ang mga bata ay wiling‑wili sa paghahabulan sa maluwang na lawn ng mag-asawa.

Tila naunawaan naman ni Myrtle ang paghahanap ko kaya sumagot ito, “naku, may sariling mesa na ang boys.. alam mo na, for the boys na.. inuman na…”

“Kung ikaw ba naman eh…,” untag ni Czarina.  Inawat ko na ito para hindi na maituloy pa ang sasabihin.  “Oo, ako na.  Ako na naman… wait lang kayo… kakain muna ako, hahaha!”  At itinuloy ko na ang pagkain ng masarap na merienda.

Abalang-abala na kami sa picture-taking at ‘groupies’ bitbit ang mga makabagong telepono nang lumapit sa amin si Mark bitbit ang kaniyang DSLR camera.

“Hi, guys!  Care to have some pictures taken?”

Hindi pa man nakasasagot ay excited nang nagsipuwesto ang apat kong mga kaibigan para makuhanan ng larawan.

“Ay sandali, wala pa si Tin!  Tin, bilisan mo, picture daw o!  Mas maganda ang kuha sa camera ni Mark, high-tech!  Dali!!!!,” pasigaw na sabi ni Czarina.  Hindi pa rin ito nagbabago, siya pa rin ang maingay at war-freak sa aming magkakaibigan.  Napailing na lamang ako habang hinahanap ang pwesto para makuhanan na kami ni Mark.  Nagising din si Angela sa pagkakatulog nito sa balikat ni Drew marahil sa kaguluhan sa kaniyang paligid.  Himalang hindi ito umiyak at tila ready din sa pagngiti sa bawat kislap ng flash.

Sinipat ni Mark sandali ang unang picture na kaniyang kinuha.  May mga pinindot ito sa camera at maya-maya’y nagsalitang muli, “Ammm, Tin, ok lang ba kung uusod ka dito sa medyo unahan at medyo center?  Hindi kasi balance.”  Kasabay nito’y itinuro ni Mark kung saan ako uupo.

Habang inaayos ni Mark ang pwesto ko ay napansin ko ang lihim na kindatan ng aking mga kaibigan.  Ako na naman ang nakita ng mga ito.  At talagang kay Mark pa?  Hindi ba nila natatandaan kung paano magbantay ang girl friend nito noong kasal nina Frank at Gelai?

Himala nga na hindi nito kasama ang nobya sa pagtitipon.  Baka nasa abroad or may ibang commitment, sagot ng isip ko sa aking paghahanap.

“Pakita mo sa amin ‘yang mga kuha mo kung maganda kami, Mark ha?,” bati ni Gelai.

“Sure, tag ko kayo sa FB pag uploaded na.  Ay, wait, di ko pa ata kayo friends lahat.  Kayo pa lang ni Kuya Frank ang ka-FB ko.  Ok lang ba if invite ko kayo lahat as friend?”  Kasunod nito’y ang pagsuyod niya ng tingin sa aming lahat na para bang naghihintay ng sagot sa kaniyang pagpapaalam.

“Sige, add mo lang kami,” sagot naman ni Drew para sa aming lahat.

Matapos ang birthday party ay naiwan pa kaming magkakaibigan sa bahay ng mag‑asawa para mag-tea.

Nakakatuwang isipin how time really flies.  Parang kailan lang, masaya na kaming magkakasama sa lugawan ni ‘ti Mely sa may kanto malapit sa school namin noong high school.  Pilit naming tinitipid ang baon sa school para mayroon kaming pambili ng lugaw at tokwa sa hapon habang nagpapatay ng oras bago umuwi.  Dumaan din kami sa panahon na natutong uminom ng beer at hard drinks noong nakapag-debut na kaming lahat.  Madalang namang mangyari ‘yun, usually pag sem break at nasa Batangas kaming lahat o di kaya ay pag mayroong broken-hearted sa isa sa aming magkakaibigan.  Si Czarina lang din naman ang malakas uminom sa aming lima.  Madalas ay mas marami pa ang pagkain namin kaysa sa inumin.  Magkasama‑sama lang kami ay okay na.  Kaunting sound trip on the side at walang‑humpay na kwentuhan ay nairaraos na namin ang aming girl bonding.

Ngayon ay tea party na ang aming ginagawa, at sa kani-kaniyang mga bahay na.

“Tin, may balita ka kay Wilson?,” pagkarinig ng pangalang iyon ay biglang nawala ang pagmumuni-muni ko.

“Ha?  Wala eh.  Di na rin naman ako nagchecheck about him.  It’s been what, 2 years…”  Pilit kong kinapa ang aking sarili kung ano ang naramdaman ko ng marinig kong muli ang pangalan niya.

Wala na.  Walang kirot.  Walang flashback ng memories.

Weird.

Saka ko lamang siya naalala ngayong nagtanong na si Myrtle.

Two years.

Malaki na rin siguro ang anak nila ni Lira.  Boy or girl kaya?

“Wow, strong na ang bes ko!  Wala ng emotion pagkarinig ng name ni He‑Who‑Must-Not-Be-Named!  Ang galing ah… two years!,” kasunod nito’y pumorma si Drew ng isang high five sa akin.

Napangiti na lamang ako sa tuksuhan ng mga kaibigan ko.  Habang nagpapakulo ng tubig para sa aming tsaa ay nabuksan ulit ‘yung nangyari sa aming dalawa.  Nakakatuwa ang mga ala-ala.  Madami pala talaga kaming happy memories.  Kahit si  Czarina na pinaka-vocal sa pagkagalit kay Wilson ay mukhang naka-move on na rin.

“Honestly, love na love ko kayo.  I truly appreciate ‘yung presensiya ninyo lalo na nung krung-krung moments ko.  Akala ko, end of the world na.  Ganun pala ma‑broken hearted…  ang sakit pala!  Pero doon ko talaga nakita ang pagiging amasona friends ninyo, hahaha!  Kulang na lang eh sugurin ninyo si Wilson sa Dubai at sunugin ang villa nya ‘run!  Super thankie, mga sisters!  Kampai!,” sabay taas sa tea cup ko na wala pa namang laman.

Maya-maya ay lumabas na si Gelai dala ang teapot na may mainit na tubig.  Kanya‑kanya na kami ng kuha ng tea bag sa organizer.  Favorite ni Myrtle ang Earl Grey, black kay Drew, chamomile kay Gelai, green kay Czar, at lemon with mint naman sa akin.

Lumapit si Randolph bitbit ang isang bote ng ice-cold beer.  “Tin, tea or beer?,” at nagkatawanan na kaming lahat nang malakas.

Mag-aalas-nuwebe na ng gabi nang makabalik si Frank sa bahay nila ni Gelai mula sa paghahatid sa kaniyang mga parents pauwi sa kanilang bahay sa Batangas.  Kinabukasan na daw uuwi ang mga ito sa Mindoro para hindi na rin masyadong mag-alala sina Frank.

“Love, alam mo ba, tuwang-tuwa sina mommy sa mga ito,” sabay turo ni Frank sa aming magkakaibigan, “kakaiba daw ang friendship na mayroon kayo.”

Nagkatinginan kaming lahat.  Totoo ang sinabi ng mommy ni Frank.  We’ve been friends for more than half of our lives.  Mga gusgusing Batangueña pa lamang kami ay magkakasama na kami.  Classmates kami mula grade 1 hanggang maka‑graduate ng high school.  Hindi pa mandatory ang pre-school noon kaya sa aming lima, si Myrtle at si Gelai lamang ang nakapag-aral ng kinder.

Nauna nang umuwi sina Myrtle dahil hindi na pwedeng magpuyat ang buntis.  Hindi naglaon ay sumunod na ring nagpaalam ang mag-asawang Czar at Martin dahil maaga pang luluwas ang mga ito kinabukasan.

Hinintay lamang naming makapagpahinga sandali si Frank bago kami nagplanong umuwi nina Drew at Randolph.  Maluwag na ang iskedyul ng mag-asawa dahil hindi na alagain si Jenine.  Malaking-bulas nga din ito sa edad na siyam na taon.  Masaya lamang itong nagpatay ng oras hawak ang kaniyang tablet.

“O paano, sis.. Frank… uwi na kami.  Inaantok na din itong si Jenine.  May taekwondo training pa ito bukas,” pagpapaalam ni Randolph sa mag-asawa.  Pagkasabi nito’y tumayo na rin kami ni Drew para humanda sa aming pag-uwi.

Nagpasalamat din ako sa mag-asawa.  May pauwi pa itong mga dessert para kina nanay at tatay.

Sa dami ng bisitang imbitado sa party ay sa labas na nakapag-park si Randolph ng kaniyang sasakyan.  Naglalakad na kami palabas ng gate nang humimpil ang isang Ford Everest na blue sa aming tapat.

Humahangos na bumaba ng driver’s seat si Mark.

“Hi!  Naiwan ko ang spare battery pack ng camera ko sa tabi ng buffet table kanina.  Naiwan ko palang naka-charge dun!  Uwi na ba kayo?  Wait, sabay-sabay na tayo!”

Tumakbo itong papasok sa loob ng gate habang naiwan namang umaandar ang makina at nakabukas ang pinto ng kanyang sasakyan.

Napailing na tumayo si Randolph sa gilid ng sasakyan ni Mark, “Hintayin na natin ang pobre.  Baka ma-carnap pa ang Everest niya.”  Tatawa-tawang biro ni Randolph sa amin.

Wala kaming nagawa ni Drew kung hindi maghintay sa gilid ng daan.  Safe naman sa village nina Frank at Gelai dahil sa 24-hour roving security.  Hindi lang din siguro matiis ni Randolph na iwanan ang sasakyan na walang ibang nagbabantay.

Nakabalik naman agad si Mark bitbit ang isang kulay itim na bagay sa kaniyang kamay.  Nahinuha kong ito ‘yung battery pack na kaniyang nabanggit pagbaba ng sasakyan.

“Pasaan kayo, ‘pre?”  Sa Makati nakatira ang mag-asawa kaya madalas ay sila ang sumusundo at naghahatid sa akin dahil sila ang pinakamalapit sa Pasay.

“O really, saan sa Pasay?  Pasay din ako,” sabay lingon ni Mark sa akin para tanungin ang eksaktong lugar ng bahay namin.  “Sa may Taft,” sagot ko.

Nag-offer si Mark na siya nang maghahatid sa akin pauwi para makadiretso na pauwi ang mag-asawang Drew at Randy.  Maluwag na ang daloy ng trapiko nang mga oras na iyon kaya hindi rin naglaon at humimpil na kami sa tapat ng aming bahay.

Inalalayan ako ni Mark pagbaba nang sasakyan dahil medyo mataas ang Everest.  Nagpasalamat ako at inanyayahan siyang pumasok sa aming bahay para makapag‑kape man lang.

“No thanks.  Hinihintay din ako ni mommy sa condo at may kailangan daw akong pirmahang mga papeles.”

Naglalakad na akong papasok sa aming gate nang nagsalita siyang muli.

“Maybe we can have coffee some other time.  My treat.  I hope it’s okay with you.”

Lumingon ako sa kinaroroonan niya at bahagya akong ngumiti.  “Good night, Mark.  Thanks sa libreng hatid.  Ingats.”

At tuluy-tuloy na akong pumasok sa bahay kaya hindi ko napansing hindi pala sya umalis agad.  Nasa silid na ako nang marinig ko ang mahinang huni ng kaniyang sasakyang palayo sa aming gate.

Inilabas ko ang cell phone ko mula sa aking bag at inilapag ito sa aking bedside table.  May ilaw pa ito dahil sa isang kapapasok lamang na text.

To:  Tin (+63917-503-xxxx):  “It’s good to see you after a long time.  Good night.”

May number pala ako ng kumag na ‘yun.

Yeah!  We have each other’s number dahil sa meeting namin noon para sa wedding program nina Frank at Gelai.

          To:  Mark Mayabang (+63917-551-xxxx):  Salamat.  Gnyt. Ü

_____________________________________

Itutuloy.

Book 1 (Certified NBSB)


NBSB No More - Part 2