Certified NBSB - Part 10

Pumunta pa si Wilson sa amin hanggang sa araw nang pagbalik niya sa Dubai para humingi ng tawad at makausap ako, pero hindi ko na siya hinarap. Bukod sa pagod sa maghapong trabaho ay ayoko na rin talaga siyang makita pa.  Nag-iwan pa siya ng isang bouquet ng bulaklak na may mensahe sa card na, “Wait for me, please.  Magpapa-annul ako.”

Nabanggit ko na din kina nanay at tatay ang mga pangyayari.  Napaiyak si nanay nang malaman ang katotohanan.  Hindi man kumibo si tatay ay bakas sa kaniyang mukha ang galit.  Itinuring na rin kasi nilang parang anak si Wilson.

Kahit paano’y pinakiharapan pa rin siyang mabuti ng mga magulang ko hanggang sa huling araw ng kaniyang pagpunta sa bahay.

Isang araw ng Sabado ay naabutan ko si nanay na nagpipili ng bigas sa may terrace.  “Nay, kelan po ang balik nina Tita Mely dito sa atin?”

“Baka sa katapusan ng Abril, ‘nak.  Bakit mo naitanong?”

“Pakibilin nga po na isama si Klang-Klang, bakasyon naman eh.  May mga damit akong ipapasukat sa kaniya at mga gamit na kailangan ko nang ipamigay.”

Dumating ang katapusan ng Abril at kasama ngang dumating ni Tita Mely ang anak nitong si Klang-Klang.

“Hello, Ate Tin!  Long time no see!!!”  Kasunod nito’y padambang sumugod ang dalaga sa kinatatayuan ko.  “Sabi ni Tita Lucy eh pinapasama mo daw ako ngayon?  Ano’ng meron?”

“Hala, dalaga ka na, Klang!  Parang di na bagay ang nickname mo sa iyo.. Claire na lang ang itatawag ko sa iyo para tunog dalaga na din!  Lika, sama ka sa akin sa kwarto, may mga ipapasukat akong damit sa iyo, feeling ko eh kasya na ‘yung mga ‘yun sa iyo ngayon.”

Iginiya ko paakyat si Claire patungo sa aking silid.  Nag-iisa ko siyang pinsan na babae kaya kahit na malayo ang agwat ng aming edad ay close kami.  Madalas siyang mag-text ng tungkol sa mga crush niya sa school at ako naman ay madalas ding magpayo sa kaniya ng mga bagay-bagay tungkol sa buhay.

Hindi pa man nakakaupo sa aking kama ay nag-usisa na siya agad, “Ate Tin, kumusta ka na?  Nagparamdam pa ba ulit ‘yung makulit mong ex?,” dire‑diretsong tanong ni Claire sa akin.

Hindi ko inaasahan na ‘yun agad ang itatanong ng bata sa akin kaya hindi ako nakasagot agad.

Kinapa ko muna ang mga sagot sa aking sarili.

Kumusta na nga ba ako?  Mahigit isang buwan na rin pala mula nang mangyari iyon…

“O, kunin mo nga itong T-shirt na ito.  Sukat mo nga, pati ‘yung ripped jeans... sukat mo pareho.  Tingnan ko kung kasya na sa iyo..”

Dahil malaking bulas sa kaniyang edad, kasya na lahat ng damit na ipinasukat ko kay Claire.  Isang malaking paper bag ang napuno ng mga damit na ipinauwi ko sa kanya.

Excited na excited si Claire paglabas ng kwarto ko.  Nauna siyang bumaba para ibida sa Tita Mely ang mga bagong damit niya.

“Hala, bigay lahat sa iyo ng ate Tin mo ‘yan?  Mukhang mga di pa naisusuot ‘yung iba ah.  Baka naman kinuha mo lang lahat, nakakahiya, ‘nak!”

Napapangiti ako sa aking silid habang sinasamsam ang mga naiwang mga hanger.  Pababa na rin ako nang may napansin ako sa aking tokador.  May naiwan pa pala.  Pumihit ako saglit para bitbitin ang mga ito.

Pagdating ko sa kusina ay nagme-meryenda na sina nanay, Tita Mely, at Claire.  Kumuha ako ng isang maliit na pinggan para sumalo sa kinakain nilang pansit palabok na dala ng aking tiyahin.  Specialty niya ito, kaya hindi ako nag-atubiling kumain.

“Tita, tig-isa kayo ni Claire.”  Kasunod nito ay iniabot ko ang dalawang relo na nakalagay pa sa original na lalagyan nito.

“Naku, Tin, ano ba ‘yan!  Nilimas mo na ata ang laman ng kwarto mo.  Ano ba ang nangyayari sa iyo at pinamimigay mo’ng lahat ang mga ‘yan?”

“Tita, ok lang ‘yan.  Di ko na rin naman po magagamit.  Mabuti na po ‘yung mapakinabangan ng iba.  Ayoko din naman pong ibenta at regalo po ‘yan sa akin ni …”

“Voldemort!,” patudyong sabi ni Claire.

“Vol-de…Bigay nino kamo?,” di makapaniwalang tanong ng nanay ko sa dalaga.

Napangiti ako dahil kami lamang ni Claire ang nagkakaintidihan.  “Nay, si Voldemort po, He-who-must-not-be-named,” siya po ‘yung kalaban ni Harry Potter.

“Ay naku, kayo talagang mga kabataan kayo… kung anu-ano ang mga nalalaman ninyo!  Kumain na nga kayong dalawa!,” pabirong sagot ni Tita Mely.  “Pero ‘nak, sigurado ka bang ipapamigay mo na lahat ang mga ito?  Mukhang mga mamamahalin, eh!”

Tumango ako para mapigilan na rin ang pag-agos na naman ng tubig mula sa mga mata ko.

Alam na din ni nanay na ganun ang plano ko sa mga regalo ni Wilson.  Noong una ay ayaw niya akong payagan na gawin ‘yun at sabi ay itabi ko na lamang sa isang kahon at itago sa kasuluk-sulukan ng aking silid kung ayaw kong maalala pa siya.

“Nay, alam ninyo namang ayoko ng madaming tambak sa kwarto.  Masasayang lamang po ang mga iyon.  Masisira nang walang gumagamit.  Mas mainam na po ‘yung maging kapaki-pakinabang sya sa ibang tao.  At saka mga malalapit naman po sa atin ang pagbibigyan ko.”

Wala naman ngang nagawa na si nanay sa naging desisyon ko.

Isang weekend ay lumabas kami ni Drew para maghanap ng sapatos na isusuot sa kasal ni Gelai.  Hindi maiiwasang hindi namin pag-usapan ang nangyari sa aming dalawa ni Wilson.

“Bes, musta na?”

“Getting by…,” sabay laro sa pasta na nasa aking harapan.  “Pero in denial pa din, somehow.  Paminsan-minsan ay naiisip ko pa din siya.  Umiiyak pa din ako pag naiisip ko ‘yung happy memories namin… ‘yung surprises, ‘yung conversations, ‘yung bakasyon ko sa Dubai…”

Hinawakan ni Drew ang aking kamay.  Pinisil ito.

“Oo naman, bes… ‘di naman ganun kadali mawawala ‘yan.  First love mo eh, first heart break pa.  Iiyak mo lang pag feel mo umiyak.  Alam mo namang andito lang kami, di ba?”

“Super na-appreciate ko nga ‘yung support ninyo sa akin.  Pero minsan talaga, sumusumpong ang sakit…

I’m not yet over him… Mahal ko pa nga din, eh…  Ang tanga ko lang, di ba?

Bes, ‘yun yung reason kung bakit di ko na siya hinarap nung bumalik pa sya…  I might change my mind.  Baka makalimutan kong may responsibilidad na sya, and I might choose to fight for what we had,” at muling tumulo ang aking mga luha.

Lumipat si Drew sa tabi ko para yakapin ako nang mahigpit, “Okay lang ‘yan.  At least you chose the right thing to do.  Cliché as it may sound, darating ang araw na pag naalala mo ang pangyayaring ‘yan eh wala ka nang mararamdamang sakit.  Mayroon sigurong kaunting kirot, pero you’ll just remember the boy but the not the feeling.  Kumbaga sa picture eh, blurred na siya.  Tatawanan mo na lang ‘yan, promise!”

“Sana nga, Bes.  Minsan nate-tempt pa din akong basahin ‘yung mga letters na bigay niya.  Minsan gusot ko pa ding icheck ang Facebook niya.  It still makes me cry.”

“O, akala ko ba na-dispose mo na lahat ng bigay ni Wilson sa iyo?”

“Yup.. lahat ng gifts niya… ‘Yung heart na pendant ay ibinigay ko kay nanay.  Iyong mga sulat, nasa akin pa.  Sana isang araw, magkalakas-loob na din ako to let it all go.”

“Anyways, change topic.  Nagkausap na ba kayo nung makaka-partner mo sa pag‑eemcee sa kasal ni Gelai?”

I rolled my eyes.  Inabot ko ang tissue na sa dulo ng mesa para ipahid sa aking mga mata.  “’Yung Mark?  Naku, ke-lalaking-tao eh ang arte-arte!  Nag-sked kami to meet one time last week para pag-usapan ‘yung program.  Last minute eh nag-cancel.  Nagresked kami the following day, tapos pagdating naman dun eh wala pa kami nasisimulan ay dumating na ‘yung girlfriend at nagpasama somewhere.  Ano pa matatapos namin pag ganun?  Naku, I bailed out.  Sabi ko kay sis eh mahirap mag‑emcee pag ‘di ko kakilala ‘yung partner ko sa pagho-host.  Di ko alam kung paano ko ibabato ang punchlines ko at hindi ko rin alam if mage-gets niya ‘yung mga ibabato ko.  Sabi ni Gelai eh ‘yun din daw ‘yung partner ko sa veil.  Haaayyy..”

“Hahaha!  Maarte ba?  Pinsan ni Frank ‘yun eh.  Sa pagkakatanda ko eh isa ‘yun sa pinaka-close na cousin ni Frank.”

“Whatever.”

Pagkatapos nito’y sinenyasan na namin ang waiter para bayaran ang bill.

Inabot din ng apat na oras ang paghahanap namin ng sapatos na babagay sa gown na aming isusuot.

“Tin, ang love, parang paghahanap ng sapatos.  Ang dami nating makikita pero isa lang ‘yung sakto sa paa natin… tama ang sukat, tama ang kulay, komportable.”

“Sana lang, matibay ‘yung sapatos, parang Spartan,” pangiting sabi ko kay Drew habang pababa kami ng escalator papunta sa parking.

June 7, 2013.  Bisperas ng pag-iisang dibdib nina Frank at Gelai.  Napagkasunduan naming magkakaibigan na mag-check-in na sa hotel na pagdarausan ng reception para sa hair and makeup at pictorial ng nakuhang supplier ng mga ikakasal.

“Hello, Tin, ready ka na?  Papunta na kami ni Randolph dyan sa inyo.  Huwag mong kalimutan ‘yung mga pinadadala ni Gelai, ‘yung garter, ‘yung posporo, ‘yung scissors.”

“Yes, ma’am, ok na po.  Hihihi.. ingats!”

Pinili pa rin ni Gelai na sumama sa kwarto namin nang gabing iyon.

“Hoy, Gelai, matulog ka na!  Bawal ang eyebags sa best day of your life!  Dapat fresh!  Sige ka, baka magbago ang isip ni Frank, hahaha.  At kailangan mo ng madaming energy bukas,” tudyo ni Myrtle.

“Mga sis, thank you so much for being there for me through thick and thin.  Salamat sa lahat ng help para masiguradong magiging maayos ang wedding ko.  Super thank you talaga.  The best talaga kayong mga kaibigan ko.  If I die and will be given a chance to live again, kayo pa din ang hihilingin ko na maging mga kaibigan ko,” sa pagkakataong ito ay umiiyak na si Gelai habang naka-group hug sa aming apat.

Si Czarina ay humihikbi na din, “Ano ba yan, death agad?  Wala pa ngang asawa si Kristinella.  Kailangan happy lang tayo!”

“At saka ‘yaan nyo naman na makahinga kami minsan from our hubby and kids.  Bawal muna ang iyakan ngayon.  In the coming months, mabi-busy na si Gelai kay Frank and kids, hahaha,” banat naman ni Drew habang sinisiko ako dahil ako na lamang ang hindi kumikibo.

“Sisters forever!,” lamang ang naidagdag ko sabay taas sa bote ng red wine na halos wala ng laman.

Ikatlo pa ng hapon ang kasal nina Gelai at Frank, pero maaga din kaming nagising dahil aayusan pa kami isa-isa at magkakaroon pa ng pictorial bago ang aktuwal na kasalan.

Ligalig ang lahat.  Parang dinaanan ng bagyo ang aming silid dahil sa mga nagkalat na damit, sapatos, makeup, accessories, mga lalag na invitation, at kung anu-ano pa.

Nakasabit sa isang rack ang mga gowns na aming isusuot.  Periwinkle blue ang motif na napili ng mag-asawa.  Iba-iba ang style ng gown na ipinagawa ni Gelai para sa amin.  Nagustuhan ko ang lapat ng gown na dinesign ng couturier para sa akin.  Hindi masyadong revealing ang sabrina cut na napapatungan ng chantilly lace na tinahi niya para sa akin.

Alas-dos pa lang ng hapon ay nasa Caleruega na kami.  Si Gelai ay nasa hotel pa para sa final pictorial bago sya ihatid ng puting Mercedes Benz SL550 na ipinahiram ng tiyuhin ni Frank.  Hindi naglaon ay nakita ko na rin sina nanay at tatay na lulan ng maroon na Toyota Revo na hiniram sa aking pinsan na siya na ring nagmaneho.

Sa pag-aayos sa procession ko na muling nakita si Mark.  “Hi, Mark po,” sabay abot ng kaniyang kanang kamay sa akin.  Iniabot ko naman ito para sa isang hand shake, “Yeah, I know.  We’ve met, right?”

“Ms. Tin?  Wow, sorry, di kita nakilala.  Blooming ka ngayon,” pabirong sabi ni Mark.

Sasagot pa sana ako nang biglang lumapit ang girlfriend niya, “Babe, I’ll sit beside your mom.”  “See yah in a while,” sabay halik sa pisngi ng binata.

Maya-maya ay nag-cue na ang wedding coordinator sa pagsisimula ng seremonya.  Hindi pa namin nakikita si Gelai.  Request niya ‘yun na hindi na magpakita sa amin pag naayusan na siya para daw surprise na lang pag naglalakad na siya sa isle.

Stunning ang aura ni Frank sa may altar.  Naka-black tuxedo ito.  Bakas ang kasiyahan sa mukha ng kaniyang mama at papa na nasa kaniyang tabi.

At tumugtog na ang klasikong “Here Comes The Bride” sa piano.  Napalingon ang lahat sa nakapinid na pinto ng simbahan.  Kasabay ng pagbubukas nito ay ang unti‑unting pagsiwang ng liwanag mula sa labas.  Maya-maya ay aninag na ang silhouette ni Gelai.  Unti-unting nalaglag ang mga petals ng mga pulang rosas mula sa isang maliit na net na nakasabit sa may entrada ng simbahan.  May putting ribbon ito sa magkabilang dulo na siyang hinila ng mga assistants para malaglag ang mga talulot kasabay ng pagpasok ni Gelai.

Naghihintay na si Tito Emil at si Tita Nora sa bandang gitna ng isle para ihatid ang anak na panganay sa altar.  Mugto na ang mata ni Tita Nora sa di-mapigilang pag‑iyak.

Kagaya nang nangyari noong kasal ni Myrtle, Drew, at Czarina ay napaiyak akong muli habang naglalakad si Gelai patungo sa altar.  Luha ito ng kagalakan sapagkat bakas sa mukha ng bride at ng groom ang lubos na kasiyahan sa kanilang pag‑iisang dibdib.  Tatlong taon na boyfriend at girlfriend.  Tatlong taon din ang engagement.

Hindi naglaon ay nagsimula na ang misa.  Napakaganda ng homilyang ibinigay ni Father Carreon.

“…Love does not rejoice at wrongdoing, but finds its joy in the truth.  It is always ready to make allowances, to trust, to hope and to endure whatever comes.

Frank and Gelai, as you start your journey together as husband and wife, always remember these words.  The anchor verse of your relationship will be this.  Your life will not always be a bed of roses.  At some point in time, you will experience struggles.  You will be tempted.  You will get angry at each other.  The Bible tells us, do not rejoice in your wrongdoings but be ready to make allowances.  Trust your partner.  Try to endure whatever comes.  Hindi na ito simpleng boyfriend‑girlfriend relationship na kung kalian ninyo gustong maghiwalay ay pwede na.  Na kapag hindi na okay ang lahat ay pwede na kayong magdesisyon na tapusin ang lahat.  ‘Iyon ang mapagpalayang pag-ibig.  Marriage is different.  You are now consecrating yourselves to the Lord.  And what God has joined together, let no one separate.  Ang love na mayroon kayo ngayon encompasses all flaws.  With God as your center, hindi ‘nyo na hahayaang matibag kayo ng imperfections.  You have to stay true with your promises sa harap ng dambanang ito.  Ito ay panghabambuhay na.  Till death do us part, ika nga…”

Mapagpalayang pag-ibig.

May kung ano’ng kumislot sa puso ko.

Masaya ang naging program sa reception ng kasal nina Gelai at Frank.  Scripted na ang bouquet toss.  Hindi na inihagis.  Kusa na nila akong pinatayo dahil ako na lamang ang dalaga sa aming magkakaibigan.  Panay ang tukso ng mga ibang mga guests na nakakikilala rin sa akin.  Ayokong bigyan ng sama ng loob ang mga bagong kasal kaya game din naman akong nakisaya sa mga inihindang games.  Ang nakasalo ng garter ay ang teenager na kapatid ni Frank kaya hindi naman naging awkward ang mga ipinagawa sa amin ng photographer dahil parang kapatid ko na din si Ferdie.

Nang matapos ang mga formalities ay nagpaalam na din ako sa aking mga kaibigan.  May kani-kaniya namang mga sasakyan kaya naisipan kong sumabay na din kina nanay at tatay pauwi para hindi na din maabala pa si Randolph o si Erick.  Isang mahigpit na yakap at matunog na halik ang iniwan ko kay Gelai.

“Frank, take good care of our sister, ha?  You know the drill.  Pag may tanong, call us any time of the night, hahaha,” pabirong sabi ni Drew habang nagpapaalam sa mga bagong kasal.

Gabi na nang makarating kami sa bahay.  Nagtimpla pa ng kape si nanay para kay tatay at akmang manonood pa ng late-night news.  Nagpaalam akong magpapatiuna na dahil sa naramdaman kong pagod dala na rin ng puyat nang nagdaang gabi.

Kinabukasan ay maaga akong nagising.  Wari ko’y nakapagwalis na si nanay sa aming bakuran dahil aninag na ang usok na nanggagaling sa mga tuyong-dahon sa aming likod‑bahay.  Bumangon ako para magkape at bumalik rin agad sa aking silid.

Bahagya kong inililis ang cover ng aking kama para abutin ang isang kahon sa ilalim nito.  Naalikabukan na ng bahagya ang kulay rosas na Papemelroti box na regalo ni Drew noong nakaraang birthday ko.  Pinagpag ko ang nanikit na agiw sa paligid ng kahon at dire-diretso akong tumungo sa likod-bahay.

“This is it, Tin,” kumbinsi ko sa aking sarili.

Marahan kong binuksan ang kahon.

Naroon ang lahat ng mga sulat at cards na ipinadala ni Wilson noong magkasintahan pa kami.

Binuksan ko ang isang liham.

Mayroong drawing ng isang lilang bulaklak sa may gilid ng dilaw na papel.

19 August 2011

Honey ko!!!

I miss you!

Yang naka-drawing ay isang arab flower… monsonia nivea.  Naisip ko na parang ikaw yan.  Nung inoffer ko ‘yung love ko syo, you opened up yourself to be loved.  Naks!  Korni ko…

Kadadating ko lang from …

Hindi ko na rin nakayanang tapusin pang basahin ang laman.  Nilukot ko na nang tuluyan ang liham at inihagis sa nagbabagang mga dahon.

Hilam na ng luha ang aking mga mata nang maabo ang lahat ng mga papel na inilagay ko sa siga.  Masakit pa rin palang maalala lahat nang masasayang kwentuhan naming dalawa, lahat ng pangakong napunta sa wala…

Ilalapat ko na sana ang takip ng kahon nang may nalaglag pang isang papel na tumama sa aking paa.  Dinampot ko ito para tingnan kung ano pa ang naiwan.  Picture naming dalawa sa entrance ng Ferrari World.  Natatandaan ko ito.  Nakiusap kami sa isang matandang Indian para kunin ang larawang ito.

Ang pag-ibig ay mapagpalaya.

Niyakap ko nang bahagya ang picture at pagkatapos ay hinayaan ko na rin itong maging abo kasama ng iba pa.

“Paalam, mahal ko.”

Pagkatapos nito’y tumalikod na ako pabalik sa aking silid.

Mahaba pa ang araw.

Pag-akyat sa aking silid ay binuksan ko ang aking Facebook account.  Matagal-tagal ko na din palang hindi ito nabubuksan.  Naka-upload na ang ibang mga pictures mula sa kasal nina Gelai at Frank.  May mga mensahe akong hindi pa nababasa.  Pumunta ako sa aking timeline at itinipa ang mga ito sa keyboard:

Moving on.

Post.

___________________________________

- THE END - 

Matuling lumipas ang mga araw.

Nagpabinyag na si Frank at Gelai ng kanilang panganay.  As usual ninang na naman ako.  Hindi na kinuhang ninang ang tatlo pa naming mga kaibigan dahil masama daw iyon sabi ng matatanda, para daw nagsolian ng kandila.

Sumapit ang first birthday ni Angela.

Kumpleto kaming magkakaibigan.  Buntis ulit si Myrtle.  Naka-attend na finally si Martin, ang seaman na asawa ni Czarina.  Big girl na din si Jenine na inaanak ko naman kay Drew at Randolph.

Busy ako sa pagkuha ng pagkain sa buffet table kaya hindi ko namalayan ang paglapit ng isang tao sa aking tabi.

“Suplada ka pala sa personal, miss.”

Si Mark.

___________________________

Abangan … J

Certified NBSB - Part 1

Certified NBSB - Part 9