Gula-gulanit na Gunita

Ang sabi ng iba

Sa pag-ibig daw h'wag maging tanga.

Pero ganun ata talaga.

Bulag ka na, magiging manhid ka pa.

Akala ko dati, ang 'love'

lahat ay 'happy ending'.

Hindi pala.

Meron din palang mapakla.

Ang masaklap,

isa ako sa naging biktima.

Nais ko lang naman

ay maging masaya

Bakit kaya ipinagkait pa?

Naisip ko din

Bakit kaya nakilala pa siya?

Dahil baguhan sa isang larangan

Pinilit kong aralin

at paghusayan.

Pero hindi pa rin sapat.

Lulubog-lilitaw

ang balsang natuntungan

at marupok ang lubid

na aking nakapitan.

Isang dekada din pala

ang itinagal ng pag-asam.

'gang isang araw,

bigla na lang nagpaalam.

Mababaw na dahilan.

Masakit na katotohanan.

Ngunit pagkapa sa sarili

ako pala'y pagod na rin.

Di ko lang inalintana

Dahil pilit akong lumaban pa

'Gang di ko na talaga kaya.

Kaya sa iyo, ang aking pakiusap

Wag ka nang babalik

o magpaparamdam pa.

Pinalaya na kita

Ako'y patahimikin na rin.

NBSB No More - Part 3

3:  BLOSSOMS

Accept.

“Hi, Tin!  Thanks for accepting my friend request!”

Si Mark.

Nagulat ako sa private message na ito.  “Hey, Mark!  Nakabantay sa FB?  Hehehe, good to see u here.”

Seen.

Hindi na rin ako nag-message pa.  Bumalik na ako sa aking trabaho dahil madami akong E-mails na dapat sagutin.

Lunch break ko na muling naisipang magbukas ng aking account.  Ang daming pumasok na notifications.  Unang-una na ang comment ng best friend kong si Drew.  “Super like!”  Stolen picture ko sa birthday party ni Andrea.  Hawak ko sa aking kaliwang kamay ang plato habang pumipili ng pagkain sa buffet table.  Galing sa bandang unahan ko ang kuha subalit hindi ko ito namalayan noon.

Second notification.  “Gondooooh!”  Si Drew pa din.  This time, sa isang picture ko habang wiling-wili ako sa pakikipagbiruan kay Gelai.  Third picture, yapus-yapos ko si Jenine habang naglalaro siya sa kaniyang iPad.  Stolen shot na naman.

Naramdaman ko ang pamumula ng aking pisngi.

Pang-apat na picture.  “Meet-the-mommy agad-agad? ♥” comment ni Myrtle.  Ito ‘yung picture ko kasama si Mark at ang mommy niya noong nanood kami ng sine last time.

Five minutes pa lamang ang nakakalipas, o wala pa, nang mag-ring ang office phone ko.  Ine-expect ko nang isa sa mga kaibigan ko ang tumatawag dahil sa mga nadiskubre ko sa Facebook account ni Mark.

Sinilip ko ang caller ID bago ko dinampot ang handset.  Hindi pamilyar ang numero kaya’t bahagya akong umubo para i-modulate ang aking boses sa pagsagot, “Howards’, good morning!  This is Tin.  How may I help you today?”

“Good morning!  May I speak with Ms. Kristinella Arguelles, please,” turan ng lalaki sa kabilang linya.

“Speaking.”

“Hi, Tin!  Si Mark ito.  I’m just wondering if you’re free for snacks later after work?  Nasa area ninyo lang kasi ako for a business meeting.  Frank said your office is just a block away from where I am.”

Nag-alangan ako sa pagsagot, “Hi Mark!  I was expecting Drew to call, nagtaka ako iba ang number.  Any way, thank you for the invite.  I’m not sure, though.  May web conference din kasi ako later with my US counterpart.  ‘Di ko alam kung ano’ng oras kami matatapos.” 

“It’s okay, Tin.  No worries.  Sige, I better get going.  Oh, by the way, di na kita nabalikan kanina sa chat.  I got a lot of things on my plate today.  Bawi ako.  Have a nice day.”

Hindi rin naman nagtagal ang meeting ko with Lizzie, my American counterpart.  We just discussed some minor details about the new account set to go live the following week.  Pagtuntong ng alas-singko ay naghanda na rin ako pauwi.

Nasa lobby na ako nang muling nag-alert ang cell phone ko.  “Hi!  Ako ulit mangungulit.  Are you still in a meeting?”

Makulit ngang bata.

I called him instead.  Sinabi kong natapos naman on time ang meeting at pauwi na rin ako at kung hindi sya muling nag-message ay hindi ko na maaalala ang imbitasyon niya.  Naramdaman ko ang sigla sa boses ni Mark nang pumayag akong kumain kasama niya.

Naghintay na lamang ako sa lobby ng building namin.  Lumabas lamang ako nang matanaw ko na ang pagmenor ng pamilyar na asul na Ford Everest sa may employee entrance.

Gentleman din nga talaga ang mokong, isip-isip ko habang inaalalayan ako ni Mark para makasakay nang maayos.  Bahagya kong sinipat ang sarili ko sa visor mirror bago pa man siya makaakyat sa driver’s side.  Siya na din ang nagdesisyon kung saan kami kakain.  Hindi na rin ako tumutol dahil alam ko namang mas madami syang maisasuggest na masasarap na kainan.

Sobrang dami ng kwento ni Mark all throughout our dinner.  Mabilis ko siyang nakapalagayan ng loob.  Madami akong nadiscover tungkol sa kaniya.  One would think that he is a happy-go-lucky guy, pero malalim na tao pala siya.  Hindi ko namalayan ang paglipas ng oras dahil sa dami ng aming napagkwentuhan.

Naputol lamang ang aming pag-uusap nang lumapit sa amin ang waiter na siya ding nag-serve ng dinner namin.  “Sir… Ma’am… is there anything you would like to add?  Desserts, perhaps?  We’ll be taking last orders by 10 p.m.  Thank you.”

Pasimple kaming nagkatinginan ni Mark kasunod ng awtomatikong pagsulyap sa aming mga relo.  Si Mark na ang sumagot para sa aming dalawa, “No, I think we’re good.  May I have the bill please?”  Pagkarinig nito’y kaagad ding tumalikod ang lalaki upang kuhanin ang aming bill.  Hindi rin nagtagal ay bumalik na muli ang waiter bitbit ang bill jacket.

Akma akong magbubukas ng bag nang awatin ako ni Mark.  “Hey, ako ang nag‑invite.  My treat.”

Hindi na rin ako nag-insist pa dahil alam kong hindi rin naman siya papayag na humati ako sa bill.  Nagbiro na lamang ako sa kaniya na madami-dami na rin ang utang kong kape sa kaniya.

“I know.  Saka na ako maniningil kasi gabi na,” pabirong wika ni Mark, “baka hinahanap ka na sa inyo.  Shall we?”

Naisip ko na hindi naman mag-aalala ang parents ko dahil nag-abiso ako na sa labas na ako maghahapunan at may maghahatid sa akin pag-uwi.

Nagpaalam lang ako saglit para magtungo sa wash room bago umuwi in case maipit pa kami sa traffic.  Nag-retouch ako nang kaunti bago lumabas.  Habang nakatitig sa salamin ay bigla kong naisip na sana ay hindi maisipan ni Mark na magpakuha pa kami ng picture dahil tiyak na aasarin na naman ako ng aking mga kaibigan ‘pag nagkataon.

Nag-aabang na siya sa may pintuan ng restaurant nang makalabas ako.  Sa dami ng aming napagkwentuhan ay tila baga nag-iba ang tingin ko sa kaniya nang mga sandaling iyon.  Mabait pala siyang tao.  Nginitian ko siya bilang hudyat na din na handa na ako sa aming pag-uwi.

Maluwag na ang trapiko nang mga oras na iyon.  Walang ‘dead air’ sa loob ng sasakyan dahil sadyang napakaraming kwento ni Mark.  Nakarating kaming matiwasay sa harapan ng aming bahay.  Napansin kong may sumisipat pang liwanag mula sa loob ng aming bahay; marahil ay nanood pa ng TV si tatay.

Hindi nga ako nagkamali.  Nang maramdamang may humimpil na sasakyan ay kaagad bumukas ang ilaw sa terrace at kagyat din syang lumabas para salubungin ako.  Bumaba si Mark para alalayan akong makababa sa sasakyan.  Nang masiguradong nakababa na ako nang ayos ay saka siya humarap kay tatay.

Inilahad niya ang kaniyang kanang kamay, “Mano po.  Pasensiya na po kayo at medyo nawili po kami ni Tin sa pagkukwentuhan kaya ginabi na siya ng uwi.  Hindi na rin po ako magtatagal.  Magpapaalam na po ako.”

Tila nabigla din ang aking ama kaya wala na rin siya halos naisagot kung hindi, “Sya sige.  Salamat, anak.”

Pagpasok sa loob ng bahay ay kaagad na din akong pinagpahinga ng matanda.

“Hay salamat, walang interview,” pabulong kong usal nang makapasok na ako sa aking silid.

Naramdaman kong pinatay na din ni tatay ang TV sa sala.  Marahil ay hinintay lang talaga niya na makauwi ako nang ligtas bago siya matulog.

Kahit inaantok na ay pilit ko munang inayos ang damit at mga bagay na kailangan kong dalhin kinabukasan.  Nakailang ikot pa ako sa kwarto bago tuluyang nakahiga.

Bago pumikit ay sinubukan kong tingnan ang Facebook ko.  Isang bagay na matagal na panahon ko rin palang hindi ginawa.

May mangilan-ngilang notifications sa timeline ko, pero nothing significant.  Ibinalik ko na ang phone sa lock mode at akmang matutulog na.

Pipikit.  Didilat.  Bibiling sa kanan.  Bibiling sa kaliwa.

Sige na nga.

Out of curiousity ay muli kong binuksan ang cell phone ko.  Pumunta ako sa timeline ni Mark.

May bago siyang post… 5 minutes ago.

Isa itong black and white picture ng floating candle na napapalibutan ng madaming petals ng roses.  Larawan ito ng centerpiece sa restaurant na aming kinainan kanina lang.  May isang maikling caption na naka-post kasama nito. 

“First… and hopefully not the last.  Thank you.”

Ipinatong kong muli ang cell phone ko sa bedside table.  Kagyat kong iniayos ang aking unan at kumot.  Kasabay ng pagpikit ng aking mga mata ay isang bulong ang kumawala sa aking mga labi, “we’ll see…”

__________________________

Itutuloy.

NBSB No More - Part 2

NBSB No More - Part 4

'Musta ang Puso?

During our fellowship last night, a friend asked me, “Sis Yen, ‘musta na ang puso mo?”

Alam kong ang tinutukoy niya ay ang estado ng puso ko matapos ang isang major, major heartbreak.

Kumusta na nga ba ako matapos ang 3 months?  Ano ba ang nabago sa akin sa loob nang panahong ito?

Flashback.

Na-krungkrung ako.  Umiyak.  Naloka.  Natulala.  Ngumalngal.  Nagalit.  Nagtanong.  Humagulgol.

Pero hindi tulad ng dati (pang-ilang beses na nga ba kasi?), sandali lang ako dumaan sa anger at denial stage.

I knew that day would come.

I knew it all along.

Ako lang talaga ang nagpumilit na baka may chance na mabago dahil sa mga ipinakita the last time.  I held on to that last spark of hope.  Twelve years of friendship and something else (you know, on and off, on and off. Repeat 100 times).  Baka somewhere along the way nag-mature na kami pareho.

Pero wala talaga.

Until one day, nagising na lang ako na wala na akong makapang lakas para lumaban pa.  Anino na lang pala ang hawak ko sa aking mga kamay sa tinagal-tagal.

Isang linggong iyak.  Isang linggong mourning period.  Isang linggong grieving.  Iyak ulit.

Then I surrendered it all to God.  Sabi nga ni Bro. Tristan, “Hubad na hubad ako sa harap ng Diyos.”  ‘Yung tipong wasak na wasak, duguan...  Tapos wala na akong nasabi sa pagitan ng mga hikbi ko kung hindi “Lord, I am sorry.  Please take over.”

Natatakot ako na baka nagtampo na si Lord.  Pasaway kasi ako.  Hindi nakikinig.  Baka sabihin ng Diyos, “Mabuti nga sa ‘yo.  Bagay sa iyo ‘yan kasi matigas ang ulo mo.”

Pero sa pang-isang libong pagkakataon, ipinaramdam ng Diyos na Siya ay mahabagin.  He is indeed close to the brokenhearted (Psalm 34:18).

Tinapik Niya ang mga kaibigan ko, ang Tatay ko, ang mga kapatid ko, ang household ko.

“Be there for, Yen.”

Tall order ‘yun from Big Brother.

Doon ko ulit naramdaman that I am loved.  Ito ung pagmamahal na hindi judgemental.  Nasaktan din sila sa nangyari.  Nagalit din sila na hinayaan kong saktan kong muli ang sarili ko.  Nainis din sila dahil hindi ko pinakinggan ang payo nila sa loob nang maraming taon.  Pero noong panahon na iyon, wala silang sinabi sa akin kung hindi, “Andito lang kami. Kaya mo ‘yan. Kailangan mong kayanin. Mas madami kaming nagmamahal sa iyo nang higit sa akala mong pagmamahal niya. Iyak lang saglit tapos bangon na ulit!”

Tapos na-busy na ako sa church. Sa Singles for Christ.

Teachings.  Upper household.  Lower household.  Retreat.  Mass.  Fellowship.  (In no particular order.)

Isang araw bumalik ang sigla ko sa pagsusulat!  Natapos ko na ang Certified NBSB sa blog ko matapos ang apat na taon!  Ngayon ay nasa chapter 2 na ang NBSB No More.

Lumabas ulit ang aking dugong-pulitiko (Proud apo ng isang dating Capitan del Barrio.  Anak ng isang dating Barangay Kagawad.  Dating SK Chairman ng Imus.)  I got involved ulit sa kalagayan ng bansa. Nagkaroon ulit ako ng pakialam at malasakit sa bayan ko.  Naging pioneer pa ako ng isang maliit na grupo dito sa Qatar kung saan ang unang pakay ko lang namay ay maghanap ng masasabayan para makaboto sa Philippine Embassy.

Isang araw, sinubukan ko din makakilala ng mga bagong kaibigan.  Pag ‘bugoy’, “Thank you. Bye!” Pag mabait, go lang.

I started going out again.  Friendly dates.  Pwede pala 'yun!  Nakakatuwang makakilala ng iba-ibang personalidad.  Mayroong epic fail, mayroon namang naka-vibes ko at kaibigan ko na until now.  Ang sarap pala sa pakiramdam ‘yung may nakaka-appreciate sa iyo as you are.  ‘Yung wala silang pakialam sa physical flaws mo.

At alam ko, umay na umay na kayo sa selfies ko.  Selfie in the morning.  Selfie at night.

Pero totoo nga atang may psychiatric problems ang mahilig mag-selfie.

Kasi bawat ‘like’ ninyo sa primary photo ko gives me an assurance that I am loved.  Na kahit filtered ‘yung picture para hindi kita ang pimple ko, eh sabi nyo blooming pa din ako.  Kada isang comment ninyo sa profile pic ko ay parang Band-Aid™ na pansamantalang tumatagpi sa sugatan kong puso.

Tapos serve pa more!  Kahit luhaan, simba pa din.  Sharing sa ibang kapwa-sugatan.  Pray pa more.

Unti-unti, naramdaman kong gumagaan na ‘yung dala ko.  Nakakangiti na akong muli.  Umaabot na ulit ung ngiti ko sa mga mata ko.  Humahalaklak na ulit.  Makulit na ulit.

Nakakapagluto na akong muli.  Nakakapag-bake.  Nakakapagsulat.

Natatanaw ko na si Yen.  Pero stronger, braver, happier.

Sabi nga ni Sarah G., “version 2.0”.

Kahapon, narinig ko na naman ‘yung assurance ni Lord sa National Conference ng SFC.

“The best is yet to come.”

Time-space warp to today.

Kumusta na nga ba ang puso ko?

I’m almost there. :)

------------------------

“Don’t stop at WHY.  Allow GOD to lead you to your WHERE.”
- Sis Kate Sabug (SFC UAE)