'Musta ang Puso?

During our fellowship last night, a friend asked me, “Sis Yen, ‘musta na ang puso mo?”

Alam kong ang tinutukoy niya ay ang estado ng puso ko matapos ang isang major, major heartbreak.

Kumusta na nga ba ako matapos ang 3 months?  Ano ba ang nabago sa akin sa loob nang panahong ito?

Flashback.

Na-krungkrung ako.  Umiyak.  Naloka.  Natulala.  Ngumalngal.  Nagalit.  Nagtanong.  Humagulgol.

Pero hindi tulad ng dati (pang-ilang beses na nga ba kasi?), sandali lang ako dumaan sa anger at denial stage.

I knew that day would come.

I knew it all along.

Ako lang talaga ang nagpumilit na baka may chance na mabago dahil sa mga ipinakita the last time.  I held on to that last spark of hope.  Twelve years of friendship and something else (you know, on and off, on and off. Repeat 100 times).  Baka somewhere along the way nag-mature na kami pareho.

Pero wala talaga.

Until one day, nagising na lang ako na wala na akong makapang lakas para lumaban pa.  Anino na lang pala ang hawak ko sa aking mga kamay sa tinagal-tagal.

Isang linggong iyak.  Isang linggong mourning period.  Isang linggong grieving.  Iyak ulit.

Then I surrendered it all to God.  Sabi nga ni Bro. Tristan, “Hubad na hubad ako sa harap ng Diyos.”  ‘Yung tipong wasak na wasak, duguan...  Tapos wala na akong nasabi sa pagitan ng mga hikbi ko kung hindi “Lord, I am sorry.  Please take over.”

Natatakot ako na baka nagtampo na si Lord.  Pasaway kasi ako.  Hindi nakikinig.  Baka sabihin ng Diyos, “Mabuti nga sa ‘yo.  Bagay sa iyo ‘yan kasi matigas ang ulo mo.”

Pero sa pang-isang libong pagkakataon, ipinaramdam ng Diyos na Siya ay mahabagin.  He is indeed close to the brokenhearted (Psalm 34:18).

Tinapik Niya ang mga kaibigan ko, ang Tatay ko, ang mga kapatid ko, ang household ko.

“Be there for, Yen.”

Tall order ‘yun from Big Brother.

Doon ko ulit naramdaman that I am loved.  Ito ung pagmamahal na hindi judgemental.  Nasaktan din sila sa nangyari.  Nagalit din sila na hinayaan kong saktan kong muli ang sarili ko.  Nainis din sila dahil hindi ko pinakinggan ang payo nila sa loob nang maraming taon.  Pero noong panahon na iyon, wala silang sinabi sa akin kung hindi, “Andito lang kami. Kaya mo ‘yan. Kailangan mong kayanin. Mas madami kaming nagmamahal sa iyo nang higit sa akala mong pagmamahal niya. Iyak lang saglit tapos bangon na ulit!”

Tapos na-busy na ako sa church. Sa Singles for Christ.

Teachings.  Upper household.  Lower household.  Retreat.  Mass.  Fellowship.  (In no particular order.)

Isang araw bumalik ang sigla ko sa pagsusulat!  Natapos ko na ang Certified NBSB sa blog ko matapos ang apat na taon!  Ngayon ay nasa chapter 2 na ang NBSB No More.

Lumabas ulit ang aking dugong-pulitiko (Proud apo ng isang dating Capitan del Barrio.  Anak ng isang dating Barangay Kagawad.  Dating SK Chairman ng Imus.)  I got involved ulit sa kalagayan ng bansa. Nagkaroon ulit ako ng pakialam at malasakit sa bayan ko.  Naging pioneer pa ako ng isang maliit na grupo dito sa Qatar kung saan ang unang pakay ko lang namay ay maghanap ng masasabayan para makaboto sa Philippine Embassy.

Isang araw, sinubukan ko din makakilala ng mga bagong kaibigan.  Pag ‘bugoy’, “Thank you. Bye!” Pag mabait, go lang.

I started going out again.  Friendly dates.  Pwede pala 'yun!  Nakakatuwang makakilala ng iba-ibang personalidad.  Mayroong epic fail, mayroon namang naka-vibes ko at kaibigan ko na until now.  Ang sarap pala sa pakiramdam ‘yung may nakaka-appreciate sa iyo as you are.  ‘Yung wala silang pakialam sa physical flaws mo.

At alam ko, umay na umay na kayo sa selfies ko.  Selfie in the morning.  Selfie at night.

Pero totoo nga atang may psychiatric problems ang mahilig mag-selfie.

Kasi bawat ‘like’ ninyo sa primary photo ko gives me an assurance that I am loved.  Na kahit filtered ‘yung picture para hindi kita ang pimple ko, eh sabi nyo blooming pa din ako.  Kada isang comment ninyo sa profile pic ko ay parang Band-Aid™ na pansamantalang tumatagpi sa sugatan kong puso.

Tapos serve pa more!  Kahit luhaan, simba pa din.  Sharing sa ibang kapwa-sugatan.  Pray pa more.

Unti-unti, naramdaman kong gumagaan na ‘yung dala ko.  Nakakangiti na akong muli.  Umaabot na ulit ung ngiti ko sa mga mata ko.  Humahalaklak na ulit.  Makulit na ulit.

Nakakapagluto na akong muli.  Nakakapag-bake.  Nakakapagsulat.

Natatanaw ko na si Yen.  Pero stronger, braver, happier.

Sabi nga ni Sarah G., “version 2.0”.

Kahapon, narinig ko na naman ‘yung assurance ni Lord sa National Conference ng SFC.

“The best is yet to come.”

Time-space warp to today.

Kumusta na nga ba ang puso ko?

I’m almost there. :)

------------------------

“Don’t stop at WHY.  Allow GOD to lead you to your WHERE.”
- Sis Kate Sabug (SFC UAE)