Certified NBSB - Part 5

“So what can you say about the performance improvement plan for this team, Tin?”

“Tin?”

“Ahem.”

Nagitla lang ako nang bahagya akong sinipa ni Randolph, isa sa mga bagong supervisors sa team namin.  Kinakausap pala ako ni Ma'am Ems.  Naramdaman ko na naman ang pag-iinit ng pisngi ko.

“Ahhhmm, I think it will suffice for now, Ma’am.  The supervisors just need to discuss it with their team members thoroughly by first highlighting their strengths and then subtly moving on to the performance plan.  No beating around the bush.  Direct to the point with data on hand.  If the supervisors need anything prior to the counseling sessions, I can sit down with them and do some simulations.”

Pagkasabi ko nito’y in‑adjourn na din ng boss ko ang meeting.

Habang papalabas ng huddle room ay narinig ko ang mahinang tawa ni Ma’am Ems sa aking likuran.  “Someone’s mentally absent today in my meeting.  Iba talaga pag in love.”

Napalingon ako at tila napapahiyang ngumiti sa kanya.  “Sorry, Ma’am, it won’t happen again.”

“No, you did well.  The input you gave to the new supervisors is a good one.  I just noticed that all throughout the meeting, eh hindi mawala-wala ang ngiti sa mga labi mo.  How’s the boyfriend?”

At muli akong napangiti.  Two months na pala mula nung magkaroon ako ng first boyfriend.  Si Wilson.  Nasundan pa ng ilang flower bouquets ‘yung unang ipinadala nya sa akin nung Marso.  Matapos ang apat na buwan na online at long-distance na panliligaw, sinagot ko siya.

Hindi na ako NBSB.  Hindi na ako no-boyfriend-since-birth girl.

Wala namang nagbago sa routine ko.  Napansin ko lang na medyo mas magaang ang mga gawain at mas positive ang pananaw ko sa mga bagay-bagay.

Over the weekend, manonood sana kami ng sine nina Czarina, Myrtle, at Drew.  Girl bonding.  Pass daw muna si Gelai dahil busy na rin sa paghahanap ng suppliers para sa wedding nila ni Frank.  Unfortunately, may low pressure area on the day of our movie date, so tinamad lahat umalis ng bahay.

Nag-SMS ako kay Wilson just to update him na di kami natuloy ng mga kaibigan ko.

            Tin:  Hon, canceled ang d8 ko w/ d girls.  Mejo maulan, tnmad lht umalis ng bhay. J

            Wilson:  Gud.  Better b safe @ home.  Teka, mag OL aq.  RD ko, remember?

Automatically, bitbit ko na ang laptop pagbaba ko sa komedor.  Saturday nga pala ang rest day nya ngayon.  Habang nagbu-boot ang laptop ay inilabas ko ang isang pitsel ng pinapalamig kong iced tea galing sa ref.  Nag-microwave din ako ng isang ensaymada na uwi ni nanay galing sa bakery sa kanto kanina.  Nag-log ako sa Skype para dun kami mag-usap.

            Wilson:  Hi hon!  Musta?

            Tin:  Ok naman.  Eto maulan pa rin.  Kinakabahan nga ang Tatay at baka umapaw na naman ang ilog sa likuran namin. Namimiss nga nun ang bahay namin sa Batangas.  Kung dun pa din daw kami nakatira, kampante ang loob nya na di kami babahain.

            Wilson:  Naku, wag naman sana.  Wala pa namang makakatulong ang Tatay mag-awas ng gamit, wala ako dyan.

            Tin:  Kumusta sa Cavite?

            Wilson:  Ayun, ok naman daw.  Tumawag ako sa mga Nanay kanina, mahina naman daw ang ulan.  At saka medyo mataas ung lugar namin, kaya di bahain.

Habang magkausap kami ay pumasok naman ang Nanay ko sa kusina bitbit ang pinamiling ulam para sa aming pananghalian.  Nang malinis at maiayos ang mga ito ay humarap saglit kay Wilson para kumustahin ito.

            Wilson:  Kumusta po, Nanay Lucy?

            Nanay Lucy:  Eto, ayos naman, anak.  Mag-iingat kang palagi dyan.  Umiwas sa mga basag-ulo, hane?

            Wilson:  Opo.  Mabait po akong bata, hehehe.

            Nanay Lucy:  O sya, ako ga ay nangamusta lang.  Iiwan ko na muna kayo at kailangan na magluto ng pananghalian.

Halos isang oras pa kaming nagkulitan ni Wilson.  Nagkapaalaman lang nang malapit na ang tanghalian dahil nasa komedor ako at kailangan ko na ding ihanda ang mesa.

            Wilson:  Sige na, hon.  Maghain ka na dyan.  Next time na tayo mag‑kwentuhan ulit.

            Tin:  Yes po, hon.  Ikakain na lang kita ng maasim na pork sinigang ni Nanay!!!  Ingat kang palagi dyan and pray palagi, ha?

            Wilson:  Opo.  Sige na hon, babangon na rin ako para maglaba.  Hehehe.  Wavu!

            Tin:  Wavutu!  And amishu!

Sa mga ganoon lumilipas ang free time naming dalawa ni Wilson.

Manaka-naka nga ay nakatatanggap pa ako ng snail mail galing sa kanya.  Effort talaga sa pagsusulat at paghuhulog sa post office.  At dahil hindi naman bumibili ng stationery, ordinaryong bond paper lang ang sinusulatan at nilalagyan na lang niya ng kung anuanong dibuho sa paligid.  At dahil doon, natuto din akong gumawa ulit ng liham – the old fashioned way.

Mahilig din syang gumawa ng mga surpresa.  Nariyang tawagin ako ng receptionist namin dahil may naghahanap daw sa akin pero hindi naman pamilyar ang pangalan.  Paglabas ko ay saka magpapakilalang kasamahan daw sya ni Wilson sa Dubai at may iaabot lang daw syang padala para sa akin – isang malaking jar ng Galaxy Jewels na tsokolate.  May isang pagkakataon na isang kilong Patchi chocolates naman ang bitbit ng boss nya na Pinoy din na nagdesisyon nang manatili sa Pilipinas.  Nitong nakaraang buwan nga ay sneakers naman ang ipinadala sa kasamahan nya.  May nakadikit pang sticky note sa kahon “Para couple’s shoes natin, hon :)”

Masaya pala talagang ma-inlove.  Para akong laging nakalutang sa ‘cloud 9’ ika nga.  Ang dami naming plano para sa kinabukasan.  Ang dami-dami naming napag‑uusapan … pulitika, trabaho, buhay, pamilya, pangarap, pera.  Anything under the sun talaga.

Sa tuwing nagdadasal ako, isa lang ang palagi kong sinasabi sa Diyos.  “Sana po ay siya na ung gift Mo para sa akin.”

Habang tumatagal ay lalo kong nakikilala kung gaano kabuting tao si Wilson.  May pagpapahalaga sa mga magulang at kapatid.  Masinop sa pera.  Maingat sa gamit.  Sweet.  Dahil sa mga bagay na iyon, lalo ko siyang minahal.

Pero doon ko na-realize, mahirap din pala ang long distance relationship.  First boyfriend tapos long distance agad.  Habang lumalalim yung feelings ko para sa kanya ay mas tumitindi din ‘yung kagustuhan ko na makita at makasama na sya.

“Bes, musta naman ang buhay may-bf?” tanong ni Drew isang beses na tumambay ako sa bahay nila.  “Ayos naman.  Masaya.  Pero mahirap pala.”  Sambit ko.

“Naisip ko kasi na mahirap din pala na malayo ang taong mahal mo.  Sa mga panahong sobrang saya mo o mayroon kang natanggap na magandang balita, sa text o sa internet lang kayo magkakausap para i-share sa kanya ung magandang balita.  Sa mga panahong naiinis ka o napapagod sa mga bagay‑bagay, online lang ang pagsasabi nya sa iyo ng “Don’t worry, everything will be okay.  Kaya mo ‘yan.”  Imaginary ang mga hawak ng kamay kapag natatakot ka.  Ilusyon lang ang pagsama nya sa iyo sa mga medical checkup mo.  Mag-isa ka pa ding pumupunta sa mga okasyon ng pamilya at ng barkada.  Wala ka pa ding “shoulder to lean on” pag nanonood ng movies.  In short, virtual lahat.”

“Nakakapagselos naman ‘yang si Wilson!  Dati-rati eh sa akin mo sinasabi lahat ‘yang mga joys, fears, at kung anu-anong milestones sa buhay mo.  Hmp!”  Pabirong umingos si Drew.

“Bes naman eh… wag ganyan.  Moment ko ‘to.”  Pagkasabi ko noon ay niyakap ko si Drew.

Isang malalim na buntung-hininga.

“Okay lang ‘yan, Bes.  Kailangan nyo lang maging open sa isa’t isa.  Constant communication at trust ang sikreto ng LDRs” usal ni Drew.  “By the way, kelan ba ang bakasyon nya?”

Hmm.. kailangan nga ba?  Clueless ako.  Sabi nya, wala pa daw schedule ang bakasyon nya nung huling nag‑usap kami sa phone.  Nasa UK daw ang manager nila kaya di pa mapirmahan ang naka-plot na mga vacation leaves.

Lumipas ang mga araw tulad nang nakagawian namin.

“Ma’am Tin, di pa po ba kayo uuwi?  Late na po,” sambit ni Mang Joel habang isa‑isang pinapatay ang mga ilaw sa opisina.

“Pauwi na din, Mang Joel.  Sabay na tayo.  Isesend ko lang itong isang report na kailangan ni Ma’am Ems sa conference call nya bukas ng umaga.  Napaka-toxic nang araw na ito.  Haaaayyy…”

“Opo nga, Ma’am.  Parang halos maghapon po kayong nasa mga meeting.”

Nagpakawala ako ng isang malalim na buntung-hininga kasabay ng pagpatay ko sa monitor ng aking desktop.  “Naku, sinabi mo pa.  Hindi ko nga nakuhang magsuklay sa maghapong lumipas.  Tara na.”

Masaya pa kaming nagkukwentuhan ni Mang Joel hanggang sa paglabas namin ng elevator. May mangilan-ngilan pang tao sa lobby ng building, mga taga-ibang kumpanya sa ibang floor base sa mga lanyard at ID na kanilang suot.

Pagdaan namin sa tapat ng reception area ay nginitian ko si Mang Rudy, ang panggabing security sa building namin.  “Ma’am, ingat po pag-uwi.”  “Thank you po, Mang Rudy. Mahaba pa ang gabi ninyo.  Mauuna na po kami ni Mang Joel.”

Paglampas na paglampas ng tingin ko kay Mang Rudy ay biglang nanikip ang dibdib ko.  May nahagip ang aking mga mata, subalit hindi ako sigurado kung tama nga ang aking nakita.  Baka dala ng pagod ko sa buong maghapon.  Guni-guni.  Gutom.

Para makasigurado ay lumingon akong pabalik sa waiting area sa tabi ng reception.

Parang naging jell-o ang mga tuhod ko.

Si Wilson.  Naglalakad papalapit sa akin.  May dalang isang malaking bouquet ng pink tulips.

______________________

Certified NBSB – Part 1
Certified NBSB – Part 4
Certified NBSB – Part 6