Certified NBSB - Part 5

“So what can you say about the performance improvement plan for this team, Tin?”

“Tin?”

“Ahem.”

Nagitla lang ako nang bahagya akong sinipa ni Randolph, isa sa mga bagong supervisors sa team namin.  Kinakausap pala ako ni Ma'am Ems.  Naramdaman ko na naman ang pag-iinit ng pisngi ko.

“Ahhhmm, I think it will suffice for now, Ma’am.  The supervisors just need to discuss it with their team members thoroughly by first highlighting their strengths and then subtly moving on to the performance plan.  No beating around the bush.  Direct to the point with data on hand.  If the supervisors need anything prior to the counseling sessions, I can sit down with them and do some simulations.”

Pagkasabi ko nito’y in‑adjourn na din ng boss ko ang meeting.

Habang papalabas ng huddle room ay narinig ko ang mahinang tawa ni Ma’am Ems sa aking likuran.  “Someone’s mentally absent today in my meeting.  Iba talaga pag in love.”

Napalingon ako at tila napapahiyang ngumiti sa kanya.  “Sorry, Ma’am, it won’t happen again.”

“No, you did well.  The input you gave to the new supervisors is a good one.  I just noticed that all throughout the meeting, eh hindi mawala-wala ang ngiti sa mga labi mo.  How’s the boyfriend?”

At muli akong napangiti.  Two months na pala mula nung magkaroon ako ng first boyfriend.  Si Wilson.  Nasundan pa ng ilang flower bouquets ‘yung unang ipinadala nya sa akin nung Marso.  Matapos ang apat na buwan na online at long-distance na panliligaw, sinagot ko siya.

Hindi na ako NBSB.  Hindi na ako no-boyfriend-since-birth girl.

Wala namang nagbago sa routine ko.  Napansin ko lang na medyo mas magaang ang mga gawain at mas positive ang pananaw ko sa mga bagay-bagay.

Over the weekend, manonood sana kami ng sine nina Czarina, Myrtle, at Drew.  Girl bonding.  Pass daw muna si Gelai dahil busy na rin sa paghahanap ng suppliers para sa wedding nila ni Frank.  Unfortunately, may low pressure area on the day of our movie date, so tinamad lahat umalis ng bahay.

Nag-SMS ako kay Wilson just to update him na di kami natuloy ng mga kaibigan ko.

            Tin:  Hon, canceled ang d8 ko w/ d girls.  Mejo maulan, tnmad lht umalis ng bhay. J

            Wilson:  Gud.  Better b safe @ home.  Teka, mag OL aq.  RD ko, remember?

Automatically, bitbit ko na ang laptop pagbaba ko sa komedor.  Saturday nga pala ang rest day nya ngayon.  Habang nagbu-boot ang laptop ay inilabas ko ang isang pitsel ng pinapalamig kong iced tea galing sa ref.  Nag-microwave din ako ng isang ensaymada na uwi ni nanay galing sa bakery sa kanto kanina.  Nag-log ako sa Skype para dun kami mag-usap.

            Wilson:  Hi hon!  Musta?

            Tin:  Ok naman.  Eto maulan pa rin.  Kinakabahan nga ang Tatay at baka umapaw na naman ang ilog sa likuran namin. Namimiss nga nun ang bahay namin sa Batangas.  Kung dun pa din daw kami nakatira, kampante ang loob nya na di kami babahain.

            Wilson:  Naku, wag naman sana.  Wala pa namang makakatulong ang Tatay mag-awas ng gamit, wala ako dyan.

            Tin:  Kumusta sa Cavite?

            Wilson:  Ayun, ok naman daw.  Tumawag ako sa mga Nanay kanina, mahina naman daw ang ulan.  At saka medyo mataas ung lugar namin, kaya di bahain.

Habang magkausap kami ay pumasok naman ang Nanay ko sa kusina bitbit ang pinamiling ulam para sa aming pananghalian.  Nang malinis at maiayos ang mga ito ay humarap saglit kay Wilson para kumustahin ito.

            Wilson:  Kumusta po, Nanay Lucy?

            Nanay Lucy:  Eto, ayos naman, anak.  Mag-iingat kang palagi dyan.  Umiwas sa mga basag-ulo, hane?

            Wilson:  Opo.  Mabait po akong bata, hehehe.

            Nanay Lucy:  O sya, ako ga ay nangamusta lang.  Iiwan ko na muna kayo at kailangan na magluto ng pananghalian.

Halos isang oras pa kaming nagkulitan ni Wilson.  Nagkapaalaman lang nang malapit na ang tanghalian dahil nasa komedor ako at kailangan ko na ding ihanda ang mesa.

            Wilson:  Sige na, hon.  Maghain ka na dyan.  Next time na tayo mag‑kwentuhan ulit.

            Tin:  Yes po, hon.  Ikakain na lang kita ng maasim na pork sinigang ni Nanay!!!  Ingat kang palagi dyan and pray palagi, ha?

            Wilson:  Opo.  Sige na hon, babangon na rin ako para maglaba.  Hehehe.  Wavu!

            Tin:  Wavutu!  And amishu!

Sa mga ganoon lumilipas ang free time naming dalawa ni Wilson.

Manaka-naka nga ay nakatatanggap pa ako ng snail mail galing sa kanya.  Effort talaga sa pagsusulat at paghuhulog sa post office.  At dahil hindi naman bumibili ng stationery, ordinaryong bond paper lang ang sinusulatan at nilalagyan na lang niya ng kung anuanong dibuho sa paligid.  At dahil doon, natuto din akong gumawa ulit ng liham – the old fashioned way.

Mahilig din syang gumawa ng mga surpresa.  Nariyang tawagin ako ng receptionist namin dahil may naghahanap daw sa akin pero hindi naman pamilyar ang pangalan.  Paglabas ko ay saka magpapakilalang kasamahan daw sya ni Wilson sa Dubai at may iaabot lang daw syang padala para sa akin – isang malaking jar ng Galaxy Jewels na tsokolate.  May isang pagkakataon na isang kilong Patchi chocolates naman ang bitbit ng boss nya na Pinoy din na nagdesisyon nang manatili sa Pilipinas.  Nitong nakaraang buwan nga ay sneakers naman ang ipinadala sa kasamahan nya.  May nakadikit pang sticky note sa kahon “Para couple’s shoes natin, hon :)”

Masaya pala talagang ma-inlove.  Para akong laging nakalutang sa ‘cloud 9’ ika nga.  Ang dami naming plano para sa kinabukasan.  Ang dami-dami naming napag‑uusapan … pulitika, trabaho, buhay, pamilya, pangarap, pera.  Anything under the sun talaga.

Sa tuwing nagdadasal ako, isa lang ang palagi kong sinasabi sa Diyos.  “Sana po ay siya na ung gift Mo para sa akin.”

Habang tumatagal ay lalo kong nakikilala kung gaano kabuting tao si Wilson.  May pagpapahalaga sa mga magulang at kapatid.  Masinop sa pera.  Maingat sa gamit.  Sweet.  Dahil sa mga bagay na iyon, lalo ko siyang minahal.

Pero doon ko na-realize, mahirap din pala ang long distance relationship.  First boyfriend tapos long distance agad.  Habang lumalalim yung feelings ko para sa kanya ay mas tumitindi din ‘yung kagustuhan ko na makita at makasama na sya.

“Bes, musta naman ang buhay may-bf?” tanong ni Drew isang beses na tumambay ako sa bahay nila.  “Ayos naman.  Masaya.  Pero mahirap pala.”  Sambit ko.

“Naisip ko kasi na mahirap din pala na malayo ang taong mahal mo.  Sa mga panahong sobrang saya mo o mayroon kang natanggap na magandang balita, sa text o sa internet lang kayo magkakausap para i-share sa kanya ung magandang balita.  Sa mga panahong naiinis ka o napapagod sa mga bagay‑bagay, online lang ang pagsasabi nya sa iyo ng “Don’t worry, everything will be okay.  Kaya mo ‘yan.”  Imaginary ang mga hawak ng kamay kapag natatakot ka.  Ilusyon lang ang pagsama nya sa iyo sa mga medical checkup mo.  Mag-isa ka pa ding pumupunta sa mga okasyon ng pamilya at ng barkada.  Wala ka pa ding “shoulder to lean on” pag nanonood ng movies.  In short, virtual lahat.”

“Nakakapagselos naman ‘yang si Wilson!  Dati-rati eh sa akin mo sinasabi lahat ‘yang mga joys, fears, at kung anu-anong milestones sa buhay mo.  Hmp!”  Pabirong umingos si Drew.

“Bes naman eh… wag ganyan.  Moment ko ‘to.”  Pagkasabi ko noon ay niyakap ko si Drew.

Isang malalim na buntung-hininga.

“Okay lang ‘yan, Bes.  Kailangan nyo lang maging open sa isa’t isa.  Constant communication at trust ang sikreto ng LDRs” usal ni Drew.  “By the way, kelan ba ang bakasyon nya?”

Hmm.. kailangan nga ba?  Clueless ako.  Sabi nya, wala pa daw schedule ang bakasyon nya nung huling nag‑usap kami sa phone.  Nasa UK daw ang manager nila kaya di pa mapirmahan ang naka-plot na mga vacation leaves.

Lumipas ang mga araw tulad nang nakagawian namin.

“Ma’am Tin, di pa po ba kayo uuwi?  Late na po,” sambit ni Mang Joel habang isa‑isang pinapatay ang mga ilaw sa opisina.

“Pauwi na din, Mang Joel.  Sabay na tayo.  Isesend ko lang itong isang report na kailangan ni Ma’am Ems sa conference call nya bukas ng umaga.  Napaka-toxic nang araw na ito.  Haaaayyy…”

“Opo nga, Ma’am.  Parang halos maghapon po kayong nasa mga meeting.”

Nagpakawala ako ng isang malalim na buntung-hininga kasabay ng pagpatay ko sa monitor ng aking desktop.  “Naku, sinabi mo pa.  Hindi ko nga nakuhang magsuklay sa maghapong lumipas.  Tara na.”

Masaya pa kaming nagkukwentuhan ni Mang Joel hanggang sa paglabas namin ng elevator. May mangilan-ngilan pang tao sa lobby ng building, mga taga-ibang kumpanya sa ibang floor base sa mga lanyard at ID na kanilang suot.

Pagdaan namin sa tapat ng reception area ay nginitian ko si Mang Rudy, ang panggabing security sa building namin.  “Ma’am, ingat po pag-uwi.”  “Thank you po, Mang Rudy. Mahaba pa ang gabi ninyo.  Mauuna na po kami ni Mang Joel.”

Paglampas na paglampas ng tingin ko kay Mang Rudy ay biglang nanikip ang dibdib ko.  May nahagip ang aking mga mata, subalit hindi ako sigurado kung tama nga ang aking nakita.  Baka dala ng pagod ko sa buong maghapon.  Guni-guni.  Gutom.

Para makasigurado ay lumingon akong pabalik sa waiting area sa tabi ng reception.

Parang naging jell-o ang mga tuhod ko.

Si Wilson.  Naglalakad papalapit sa akin.  May dalang isang malaking bouquet ng pink tulips.

______________________

Certified NBSB – Part 1
Certified NBSB – Part 4
Certified NBSB – Part 6

Certified NBSB - Part 4

“Feel better, ok?  Wag ka na munang mag-isip tungkol sa trabaho.  Pahinga ka lang.”  Yan ang sabi ng boss ko sa kabilang linya.  I called in sick at nilalagnat ako, marahil dahil sa nabasa ako ng ulan kagabi habang naglalakad palabas ng office.

I have all day to recuperate, sabi ng bubble talk ko.  Kailangan kong gumaling agad dahil company outing na namin sa weekend at ayokong ma-miss ang event na 'yun... di na naman ako makakasama sa pictures pag nagkataon tulad nang nangyari nung huling Christmas party dahil napasabay sa 60th birthday party ng tatay ko.

Wala namang may gustong magkasakit, pero lalo ko talagang na-aappreciate si nanay sa ganitong mga pagkakataon.  Alagang-nanay at its finest.  Nakahanda na agad ang pranelang pyjama at 'yung paborito kong Toronto Blue Jays na T-shirt na sobrang nipis na sa pagkaluma pero lagi ko pa ding isinusuot na pantulog (presko kasi).  Maya't maya ay umaakyat din siya para tingnan kung bumaba na ang lagnat ko, bitbit ang plangganang may yelo at Green Cross™ alcohol para palitan ung bimpong inilagay sa noo ko.  Bandang alas-onse ng tanghali ay tinawag na ako para kumain at uminom ng gamot.  Kaya ko namang bumangon kaya di na ako nagpahatid pa ng pagkain sa kwarto.

Bagong-lutong tinolang manok ang nasa mesa.  Naramdaman ko agad ang pagkulo ng tiyan ko nang maamoy ko ang mabangong sabaw nito.  Hindi ko na sila hinintay na makadulog sa hapag.  Excused akong kumain nang mas maaga sa kanila dahil may sakit ako.  Naubos ko ang sinandok ni nanay na kanin sa plato ko at nag-take 2 pa ako sa sabaw.  Pagkatapos kumain ay ininom ko na ang paracetamol na naka-stock dun sa medicine cabinet.

Pinagpawisan ako nang inam pagkakain kaya mas bumuti ang pakiramdam ko.

“Hinibasan ka na, anak.  Magpalit ka na ulit ng damit at basa na ng pawis ang suot mo.”

“Opo, 'nay” lang ang nasabi ko at pumanhik na akong muli sa aking silid.

Hindi naman ako nakabalik agad sa paghiga dahil bukod sa busog nga ako ay gumaan-gaan na ang aking pakiramdam.  Naisipan kong mag-check ng mga E-mails sa trabaho at baka may urgent concerns na kailangang sagutin.  Wala namang kailangan ng agarang sagot ko, kaya naisipan kong mag-Facebook na lang.  Nalilibang ako sa pagbabasa ng mga posts nang biglang nag pop ang chat window ko.

Si Wondering Soul.

Wondering_Soul:  Hi, Angel!

Persleydi:  Hnd nga po Angel ang name ko.

WS:  Hi, Im  Wilson, 25, Dubai.  Ayan ha, ngpkilala n ko.  Ikw?  ASL nga ulit?  Nklimutan ko n dati eh. ☺

P:  Tin po, 24.  Obviously, girl.  L – dito lang. ☺

WS:  If I may ask, wla k b wrk ngyn at chat ka ng chat?  Hahaha…

P:  Wow.  Tinde.  SL.

WS:  SL?  Male.  Dubai. 

WS:  Jok lng.. ano nga SL?

P:  Sick leave.

WS:  Ahh.. sorry, mejo slow. ☺

So, doon nagsimula ang lahat.

Usual na chitchat.  Ayos ang time zone eh.  Night shift daw sya sa kumpanyang pinagtatrabahuhan nya, kaya may free time sa hapon na makipagkwentuhan sa Pinas.

Habang tumatagal ay mas naging palagay ang loob namin sa isa’t isa.  Nagpalitan ng contact numbers… nag-uusap thru E-mail.  Isang araw, nagkapadalahan ng picture sa E-mail.  Weh, hindi naman pogi.  (Hindi rin naman ako kagandahan, hahaha!)  Pero masaya syang kausap, anything under the sun talaga.

Ilang buwan ding ganun ang set up.  Basta magkasundo ang oras ng duty nya sa oras ko sa office, umuusok ang chat app.  Fast typist pa ako kaya na-amaze sya.

“Wilson!  Pwd nmn pgkatype mo ng 1 word send mo n agad. J  No need buuin p ang 1 paragraph bago isend, hahaha!  Nkkainip ka mgtype!!!”

Isang araw pagdating ko sa bahay, malayo pa lang ako ay natanaw ko na ang nanay ko na abot-tenga ang ngiti.  Baka may blessing na dumating, kung ano man.  “Mano po.”

“Nak, ‘musta ang araw mo?  Dami bang trabaho?”

Iba talaga.  May something kay mother!  Kinikilig ang nanay ko!

Gosh, baka dumating na ung petition nila pa-US!!!  No!!! (Panic mode na ako dito.)

“Nay, ano’ng meron?”

Patay-malisya ang nanay ko.

“Ano ngang meron?”  Medyo mataas na ng isang decibel ang boses ko.

“Wala.  Sige na, umakyat ka na at magpalit ng damit.”

“Sige po.”  Yun lang ang nasabi ko pagkatapos ay dumiretso na ako sa kwarto ko para makapagbihis ng pambahay.

Natigagal ako pagbukas ko ng pinto.  Feeling ko nga umakyat lahat ng dugo sa mukha ko. Nagba-blush ako!  “Uyyyyy!!!” pabirong udyok ng nanay ko na di ko namalayan ay nasa may likuran ko na pala.

Bakit ba naman hindi ako magigitla.  Isang bouquet ng pink tulips ang nakapatong sa kama ko.

FIRST TIME!!!

Oh my.. panic mode.  

Teka, baka prank ito galing sa mga lukaret kong kaibigan.  Hindi nakakatuwa.  Lagot sila sa akin mamaya.

Unti-unti akong lumapit sa kama at marahang dinampot ang bouquet.  Ang ganda ng mga bulaklak!  Favorite color ko pa talaga!  At saka ko napansin ang maliit na card na naka-stapler sa sinamay fiber.

“Hindi ko binasa ‘yan, Kristinella, ha?”

Defensive ang nanay ko!

“Thank you for being there for me.  WS”

Hihimatayin ata ako.  Nagpalpitate ang dibdib ko at saka para akong binuhusan ng tubig na malamig sa buong katawan pero mainit ‘yung pisngi ko.

“Nak, tumawag pa yang si Wilson kanina sa landline natin.  Nagpakilala.  Nasa Dubai daw sya pero taga-Cavite.  At tinanong kung dumating ang padala nya dito sa atin.”

Speechless ako at nahihiya at the same time dahil kitang-kita ng nanay ko ang raw reaction ko.

Nakaramdam naman si nanay.  Lumabas na din ng kwarto ko para siguro bigyan ako ng chance na makahinga at makasabay sa mga nangyari.

Marahan kong isinara ang pinto ng kwarto ko.  Inilabas ko ang cellphone ko…

Drew… pick up the phone… (nakaka-tatlong ring na...)

Come on, pick it up...

“Heller, bes?”

“Besssssssssssss!!!!!!!”

_____________________________________

Certified NBSB – Part 1
Certified NBSB – Part 3
Certified NBSB – Part 5

Letting Go

We fell in love and out of it.  Not once.  Not twice.  A lot of times.

I thought it was something that I could hold on to, but you let go and it tore me into a million pieces.

You came back.  I let you in.

Somewhere along the way, I knew there was something wrong, but my heart won’t accept any reason.

When I had to let go of you in the past, my eyes never drifted away.  I was still looking out for you in the open.  That is why every time the waves took you back ashore, I tried to grab everything that you have to offer - a minute of your day.  When the tide started to pull back, I was like a shattered coral.  Broken.  Lifeless.

Until one day, I heard the Lord’s voice.  “Loosen your grip and let go.”

I don’t want to.

But the Lord won’t accept no for an answer.  He took my hands and shook it fiercely, so strong that my grasp weakened.  Then, He laced His fingers over mine without leaving a space in between even for a thread.  I can’t hold on to anything except for His mighty hand.

And His eyes were looking only at me.  Merciful.  Loving.  Fatherly.

My eyes started to swell, but I do not have the will to look somewhere else.  I kept staring at Him.

Unblinking.  Unmoving.  Afraid.  Anxious.  Bewildered.

He said nothing.

Silence.

By the time His hands slowly released mine, I looked out into the vast ocean.  You are nowhere to be found.  Not a single trace of you.

And now it dawned on me, only one reason made all the difference.

GOD.

I never knew it would be this easy this time.  The only thing that changed is my focus.

Before, it was just you and me.

Now, it is God and I.

No one else.