3: BLOSSOMS
Accept.
“Hi,
Tin! Thanks for accepting my friend
request!”
Si
Mark.
Nagulat
ako sa private message na ito. “Hey,
Mark! Nakabantay sa FB? Hehehe, good to see u here.”
Seen.
Hindi
na rin ako nag-message pa. Bumalik na
ako sa aking trabaho dahil madami akong E-mails na dapat sagutin.
Lunch
break ko na muling naisipang magbukas ng aking account. Ang daming pumasok na notifications. Unang-una na ang comment ng best friend kong
si Drew. “Super like!” Stolen picture ko sa birthday party ni
Andrea. Hawak ko sa aking kaliwang kamay
ang plato habang pumipili ng pagkain sa buffet table. Galing sa bandang unahan ko ang kuha subalit
hindi ko ito namalayan noon.
Second
notification. “Gondooooh!” Si Drew pa din. This time, sa isang picture ko habang wiling-wili
ako sa pakikipagbiruan kay Gelai. Third
picture, yapus-yapos ko si Jenine habang naglalaro siya sa kaniyang iPad. Stolen shot na naman.
Naramdaman
ko ang pamumula ng aking pisngi.
Pang-apat
na picture. “Meet-the-mommy agad-agad?
♥” comment ni Myrtle. Ito ‘yung picture
ko kasama si Mark at ang mommy niya noong nanood kami ng sine last time.
Five
minutes pa lamang ang nakakalipas, o wala pa, nang mag-ring ang office phone
ko. Ine-expect ko nang isa sa mga
kaibigan ko ang tumatawag dahil sa mga nadiskubre ko sa Facebook account ni
Mark.
Sinilip
ko ang caller ID bago ko dinampot ang handset.
Hindi pamilyar ang numero kaya’t bahagya akong umubo para i-modulate ang
aking boses sa pagsagot, “Howards’, good morning! This is Tin.
How may I help you today?”
“Good
morning! May I speak with Ms.
Kristinella Arguelles, please,”
turan ng lalaki sa kabilang linya.
“Speaking.”
“Hi,
Tin! Si Mark ito. I’m just wondering if you’re free for snacks
later after work? Nasa area ninyo lang
kasi ako for a business meeting. Frank
said your office is just a block away from where I am.”
Nag-alangan
ako sa pagsagot, “Hi Mark! I was
expecting Drew to call, nagtaka ako iba ang number. Any way, thank you for the invite. I’m not sure, though. May web conference din kasi ako later with my
US counterpart. ‘Di ko alam kung ano’ng
oras kami matatapos.”
“It’s
okay, Tin. No worries. Sige, I better get going. Oh, by the way, di na kita nabalikan kanina
sa chat. I got a lot of things on my
plate today. Bawi ako. Have a nice day.”
Hindi
rin naman nagtagal ang meeting ko with Lizzie, my American counterpart. We just discussed some minor details about
the new account set to go live the following week. Pagtuntong ng alas-singko ay naghanda na rin
ako pauwi.
Nasa
lobby na ako nang muling nag-alert ang cell phone ko. “Hi! Ako ulit mangungulit. Are you still in a meeting?”
Makulit
ngang bata.
I
called him instead. Sinabi kong natapos
naman on time ang meeting at pauwi na rin ako at kung hindi sya muling
nag-message ay hindi ko na maaalala ang imbitasyon niya. Naramdaman ko ang sigla sa boses ni Mark nang
pumayag akong kumain kasama niya.
Naghintay
na lamang ako sa lobby ng building namin.
Lumabas lamang ako nang matanaw ko na ang pagmenor ng pamilyar na asul
na Ford Everest sa may employee entrance.
Gentleman
din nga talaga ang mokong, isip-isip ko habang inaalalayan ako ni Mark para
makasakay nang maayos. Bahagya kong
sinipat ang sarili ko sa visor mirror bago pa man siya makaakyat sa driver’s
side. Siya na din ang nagdesisyon kung
saan kami kakain. Hindi na rin ako
tumutol dahil alam ko namang mas madami syang maisasuggest na masasarap na kainan.
Sobrang
dami ng kwento ni Mark all throughout our dinner. Mabilis ko siyang nakapalagayan ng loob. Madami akong nadiscover tungkol sa
kaniya. One would think that he is a happy-go-lucky
guy, pero malalim na tao pala siya.
Hindi ko namalayan ang paglipas ng oras dahil sa dami ng aming
napagkwentuhan.
Naputol
lamang ang aming pag-uusap nang lumapit sa amin ang waiter na siya ding
nag-serve ng dinner namin. “Sir…
Ma’am… is there anything you would like to add?
Desserts, perhaps? We’ll be
taking last orders by 10 p.m. Thank you.”
Pasimple
kaming nagkatinginan ni Mark kasunod ng awtomatikong pagsulyap sa aming mga
relo. Si Mark na ang sumagot para sa
aming dalawa, “No, I think we’re good.
May I have the bill please?”
Pagkarinig nito’y kaagad ding tumalikod ang lalaki upang kuhanin ang
aming bill. Hindi rin nagtagal ay bumalik
na muli ang waiter bitbit ang bill jacket.
Akma
akong magbubukas ng bag nang awatin ako ni Mark. “Hey, ako ang nag‑invite. My treat.”
Hindi
na rin ako nag-insist pa dahil alam kong hindi rin naman siya papayag na humati
ako sa bill. Nagbiro na lamang ako sa
kaniya na madami-dami na rin ang utang kong kape sa kaniya.
“I
know. Saka na ako maniningil kasi gabi
na,” pabirong wika ni
Mark, “baka hinahanap ka na sa inyo. Shall
we?”
Naisip
ko na hindi naman mag-aalala ang parents ko dahil nag-abiso ako na sa labas na
ako maghahapunan at may maghahatid sa akin pag-uwi.
Nagpaalam
lang ako saglit para magtungo sa wash room bago umuwi in case maipit pa kami sa
traffic. Nag-retouch ako nang kaunti bago
lumabas. Habang nakatitig sa salamin ay
bigla kong naisip na sana ay hindi maisipan ni Mark na magpakuha pa kami ng picture
dahil tiyak na aasarin na naman ako ng aking mga kaibigan ‘pag nagkataon.
Nag-aabang
na siya sa may pintuan ng restaurant nang makalabas ako. Sa dami ng aming napagkwentuhan ay tila baga
nag-iba ang tingin ko sa kaniya nang mga sandaling iyon. Mabait pala siyang tao. Nginitian ko siya bilang hudyat na din na
handa na ako sa aming pag-uwi.
Maluwag
na ang trapiko nang mga oras na iyon. Walang
‘dead air’ sa loob ng sasakyan dahil sadyang napakaraming kwento ni Mark. Nakarating kaming matiwasay sa harapan ng
aming bahay. Napansin kong may sumisipat
pang liwanag mula sa loob ng aming bahay; marahil ay nanood pa ng TV si tatay.
Hindi
nga ako nagkamali. Nang maramdamang may
humimpil na sasakyan ay kaagad bumukas ang ilaw sa terrace at kagyat din syang lumabas
para salubungin ako. Bumaba si Mark para
alalayan akong makababa sa sasakyan. Nang
masiguradong nakababa na ako nang ayos ay saka siya humarap kay tatay.
Inilahad
niya ang kaniyang kanang kamay, “Mano po.
Pasensiya na po kayo at medyo nawili po kami ni Tin sa pagkukwentuhan
kaya ginabi na siya ng uwi. Hindi na rin
po ako magtatagal. Magpapaalam na po ako.”
Tila
nabigla din ang aking ama kaya wala na rin siya halos naisagot kung hindi, “Sya
sige. Salamat, anak.”
Pagpasok sa
loob ng bahay ay kaagad na din akong pinagpahinga ng matanda.
“Hay
salamat, walang interview,” pabulong kong usal nang makapasok na ako sa
aking silid.
Naramdaman kong
pinatay na din ni tatay ang TV sa sala. Marahil ay hinintay lang talaga niya na
makauwi ako nang ligtas bago siya matulog.
Kahit
inaantok na ay pilit ko munang inayos ang damit at mga bagay na kailangan kong
dalhin kinabukasan. Nakailang ikot pa
ako sa kwarto bago tuluyang nakahiga.
Bago pumikit
ay sinubukan kong tingnan ang Facebook ko. Isang bagay na matagal na panahon ko rin palang
hindi ginawa.
May
mangilan-ngilang notifications sa timeline ko, pero nothing significant. Ibinalik ko na ang phone sa lock mode at akmang
matutulog na.
Pipikit. Didilat. Bibiling sa kanan. Bibiling sa kaliwa.
Sige na nga.
Out of
curiousity ay muli kong binuksan ang cell phone ko. Pumunta ako sa timeline ni Mark.
May bago siyang
post… 5 minutes ago.
Isa itong black
and white picture ng floating candle na napapalibutan ng madaming petals ng
roses. Larawan ito ng centerpiece sa
restaurant na aming kinainan kanina lang.
May isang maikling caption na naka-post kasama nito.
“First… and
hopefully not the last. Thank you.”
Ipinatong
kong muli ang cell phone ko sa bedside table. Kagyat kong iniayos ang aking unan at kumot. Kasabay ng pagpikit ng aking mga mata ay isang
bulong ang kumawala sa aking mga labi, “we’ll see…”
__________________________
Itutuloy.
