It is the Lord's

In this busy world we live in, frustrations abound the moment we open our eyes to start our day.  We may plan a lot of things on how we are going to handle our activities, but it may unexpectedly turn sour.  And then we get frustrated.

Allow me to share with you a wonderful experience that has just happened to me in the not so distant past.

Sometime in February, an announcement was made in our prayer assembly about the need for a Singles for Christ member to go on a weekend mission to Lebanon.  It must have been the leading of the Holy Spirit because I barely slept that night having that mission on my mind.

After my morning prayer the next day, I sent a message to my household leader informing her about my desire to say yes to that invitation.  That day was a breeze.  My supervisor allowed me to take a leave, and I have leave credits to spare.  The feeling was surreal!

The mission was set sometime in early March.  I prepared for the topic assigned to me.

However, the Lord has other plans.

The mission date was moved to the first week of April, and having no conflict whatsoever, it is still a go for me.

And then my mother got hospitalized.  Again with fluid in her lungs which was supposed to be fully drained during her admission in February.

This time, a chest tube had to be inserted directly through her right chest wall.

When you know your mother has a very high pain tolerance and yet hurts all over because of this chest tube, you know it is something out of the ordinary.  I had to book the soonest flight back to the Philippines for an emergency leave.  I was hoping the hospitalization would just be a short one because of two things - I only have 10 days available from my annual leave, and I am set to go on mission on the first week of April.

I am a girl who loves surprises; I have made surprise vacations to the Philippines twice.  This time, the reason for the surprise was really not for a jolly reason.

The plane landed uneventfully in Manila.  I went straight to the hospital.  Nobody knew I am coming home except for my two younger sisters.  (Thanks to my best friend for picking me up at the airport despite the short notice.)

My heart broke into a million pieces when I saw her on the hospital bed.  Nanay was in pain.  She lost weight.  Gone is her cheerful face that can light up a dim room.

Since my youngest sister was sent to the UK for training, my younger sister and I had alternating schedules at the hospital.  She takes care of Nanay during the day, while I stay in the hospital at night.  In the wee hours of the morning, after regular rounds by residents, I would just sit at the corner of the dark room, praying silently and crying.  During those times, I would ask the Lord His plans for us.  Nanay's condition is nowhere improving, and I have the Lebanon mission in 2 weeks' time.  Half of me wanted to let go of the mission and stay in the Philippines for a few more days.

In my reflective moments, the Lord replied, "The battle is not yours but mine."*

So after 2 weeks, I enplaned back to Qatar.  With a heavy heart, I dragged myself out of the hospital room right after kissing my Nanay goodbye.  When I got back to Doha, I slept the whole morning, unpacked later in the afternoon, attended a joint praise and worship with my fellow Singles for Christ across the GCC at night, and then packed for my Lebanon trip.

During the praise and worship, the Lord once again affirmed me of His plans through the song "You Have Chosen Me" ... the lyrics were sang as if being directly sent to me:

"With Your Sprit, I will carry on

To spread Your love to each and every one

You have chosen me"

So in spite of a troubled heart, I went on with my mission.  And God is so great with surprises here and there!  The CFC tito and tita who accompanied me were very accommodating.

Our host family was very generous and very kind.  They even brought us to the mountains to see the last snow for the season.  It was my first time see and hold snow, how cool is that!

I guess it was the Lord's way of easing my pain and preparing me for the activities ahead.

The next day, prior to my first talk, my sister gave me an update about the painful procedure done on my mother.  She said Nanay was wailing and shouting in pain and said that it felt like her chest wall would explode.  I broke into tears, but then during my prayer time, He spoke to me once again and said that it is His battle not mine.

That was one when I truly learned the essence of surrendering it all to God.  No if's, no but's... It is the Lord's.

And lo and behold, right after finishing my second talk the following day, my sister sent me a message that Nanay finally got clearance to be discharged.  I was so elated!  Tears of joy streaming down my face!  We got victory on the last day of our mission trip.  Just wow!

Fast forward to today, Nanay is in good condition (thank you, Lord!)  She is back attending her regular church activities and chores.

We are still awaiting for her PET scan schedule (and I believe she wants it done during my annual vacation), but we believe and we claim that everything will be okay.  We worry no more, for we know God is in control.

After all, the battle is God's, not ours.

For that, may God be praised!

__________________________________ 

*Suggested readings:

• 1 Samuel 17:47
• Exodus 14:14
• Deuteronomy 20:4
• 2 Chronicles 20:15

NBSB No More - Part 5

Photo credit here

5:  LOVE MOVES

Maaga pa lang kinabukasan ay may text na akong natanggap mula kay Mark.  Nagpapaalam siya na kung maaari raw ay susunduin niya ako paglabas sa opisina.  May commitment na akong lalabas kasama ang team ko for some clean fun kaya nag-decline na muna ako, subalit sinabi ko rin namang free ang schedule ko the following day.

Alas-kwatro pa lamang ng hapon ay tumawag na siyang papunta na siya sa office ko.  Sinabi kong 5 pa ang out ko dahil may mga kailangan pa akong tapusing E‑mails.  Halos 5:30 na rin nga ako nakababa dahil may isa pang correspondence na ipina‑rush si Ma’am Ems sa akin.

Pagbukas ng elevator ay nakita ko na agad si Mark na nakaupo sa may couch sa tabi ng reception area.  Maaga pa, kaya ang bagong security na si Jessie pa ang naka-duty.  Kilala na rin naman ako sa mukha nito, kaya pagdaan ko ay bahagya siyang ngumiti at bumati sa akin.

Pagkakita ni Mark sa akin ay kaagad siyang tumayo habang inaayos ang kaniyang coat na bahagyang nalukot sa pagkakaupo.

“Hi, Tin!  How’s your day?”, masiglang bati ng binata sa akin.

“Hey, Mark, I’m good.  Thanks!  Formal tayo, ah… sa’n ang lakad?” pabiro kong tanong sa kaniya.

Napangiti na rin siya nang tuluyan.  “Ammm, I actually had a meeting with a new business partner kaya nakapang-malakasan.”

Pagdating sa parking lot ay agad hinanap ng mga mata ko ang kaniyang asul na sasakyan, subalit wala ito roon.  Iginiya niya ako papunta sa direksiyon ng isang maroon na kotse.  Mukhang bago pa rin ito at personalized ang plaka sapagkat napansin kong MRK ang mga letra nito.

Tumunog ang alarm ng sasakyan nang kami ay papalapit na.  Binuksan ni Mark ang pinto ng kotse sa side ko subalit hindi muna ako pinasakay nito.  Yumuko siya pasumandali upang kuhanin ang isang bagay na nakapatong sa may upuan.  Paglabas niyang muli ay iniabot sa akin ang isang bouquet ng bulaklak, puro pink Equadorian roses!

“Pink daw ang favorite color mo sabi ni Gelai.  So… for you…”

Bahagya kong inamoy ang mga talulot nito at saka ako nagpasalamat sa kaniya sabay pasok na rin sa loob ng sasakyan.  Umikot siya papunta sa driver’s side at masiglang pinaandar ang kotse.

Magaang ang kwentuhang namagitan sa aming dalawa sa kahabaan ng aming byahe.  Biniro pa ako ni Mark na kotse raw ang naisipan niyang dalhin pagsundo sa akin dahil napansin niyang nahihirapan akong mag-akyat-baba sa Ford dahil sa taas nito.  Ito kasi ang sasakyan na madalas niyang dala sa tuwing naisasakay niya ako sa ilang pagtitipon dati.  Natampal ko nang bahagya ang kaniyang balikat sa aking pagkakatawa.

Kinumusta rin niya ang naging takbo ng aking maghapon sa opisina, at gayundin ang itinanong ko sa kaniya.

Paghimpil sa tapat ng aming bahay ay natanaw kong sumilip si Nanay mula sa kusina.  Aninag ang liwanag na nagmumula sa TV sa aming sala, kaya alam kong naroroon din si Tatay.

Batid ng dalawang matanda na kasama kong darating si Mark.  Si Nanay na rin ang nagsabing doon na maghapunan ang binata para raw maka-kwentuhan din nila ito.  Kinakabahan man ako ay umayon na rin ako sa kagustuhan ng aking mga magulang.

Bago pa kami nakapasok sa aming bakuran ay nakita kong sinenyasan na ni Nanay si Tatay upang lumabas kasama niya.

Relaxed na relaxed lang si Mark.

Pagpasok sa aming terrace ay kaagad itong humalik sa kamay ng mga magulang ko.  “Mano po,” kaagad na sabi ng aking kasama sabay abot ng isang cake box sa nanay ko.

“Kaawaan ka ng Diyos, anak,” tugon naman ng aking Nanay.

Naiwan sa living room ang tatay ko kasama si Mark habang inihahanda namin ng nanay ko ang hapag-kainan.  Dahil kanugnog lang naman ng aming komedor ang sala ay mabilis kong nasisipat ang dalawang lalaki.

Hindi ko kinakitaan ng nerbyos o awkwardness si Mark.  Dinig ko ang masaya nilang usapan tungkol sa basketball.  Pareho pala silang Ginebra fan ng tatay ko.  Maya‑maya’y napunta na sa pulitika ang kanilang diskusyon.  Tipikal na usapang‑lalaki.

Di kalaunan ay tinawag na sila ni Nanay upang makapaghapunan.

Mukhang at home na at home ang binata.  Nag-second serving pa siya talaga sa pork sinigang.

“Di po ako mahihiya, tita.   Super sarap po ng sinigang ninyo, parang luto ni mommy ko!  ‘yung natutunaw ung taba sa sobrang lambot!!!”

Napatawa ako ng malakas sabay sabing, “Eh akala ko ba diet ka?”

“Kaya kong i-burn sa gym ito bukas, promise,” pabirong sagot naman ni Mark sabay higop ulit sa sabaw.

Maya-kaunti pa’y inilabas ko na rin ang red velvet cake na dala niya.  Maliliit lamang na slice ang aking ginawa sapagkat alam kong di naman kakain nang madami ang mag-asawa dahil tumataas na ang sugar nila, subalit nagustuhan ng tatay ko ang cake at humingi pa ng isang slice.

“Masarap ang pagkakagawa ng cake na ito, hindi masyadong matamis,” puri ng aking ama.

“Naku, ganoon po ba?  Hayaan po ninyo at makakarating sa mommy ko na nagustuhan ninyo ang gawa niyang cake.  Specialty niya po talaga ‘yan.”

Napahinto ako sa pagnguya para suriin kung tama ba ang aking narinig.

Wari’y nahulaan naman ni Mark ang laman ng aking isip.  “Yup, si mommy ang gumawa niyan.  Na-excite nang malamang dadalaw ako dito sa inyo para ma‑meet ang parents mo.  Kaagad nag-volunteer na magbe-bake daw sya.  Kaya I’m pretty sure na tataba ang puso ‘nun pag nalamang nagustuhan nina Tito and Tita ang gawa niya!”

Sa sala na namin ipinagpatuloy ang kwentuhan.  Saglit kaming sinamahan ng aking mga magulang habang umiinom ng tsaa.  Maya-maya ay nagpaalam na rin ang mga ito upang makapagpahinga na.

Nakatuon pa ang aking mga mata sa kapipinid lamang na kwarto nang mag-asawa nang biglang nagsalita si Mark.

“Ang cool ng parents mo, Tin.  Nakakatuwa si Tito Ed, ang dami niyang kuwento.  Saglit pa lang kami nagkakausap kanina before dinner, pero ang dami ko na nakuhang insight sa kanya!”

Ako man ay naninibago rin kay tatay.  Kilala ko siya bilang isang seryoso at hindi palakibong tao, pero sa tingin ko nga kanina ay nag-enjoy din itong kausap ang aking bisita.

“Uy, magmemessage na lang ako kay Tita Carmen about the red velvet.  Ang sarap ng cake na gawa niya, promise!”

Nakatingin lamang si Mark sa akin pero bakas sa mukha niya ang kasiyahan.

Nakakatuwa ang taong ito, when I thought eh napakahambog niya when we first met for Gelai and Frank's wedding.

Hindi namin namalayan ang oras sa dami ng aming napagkwentuhan.

Bandang alas-diyes ay nagpaalam na rin si Mark.

Hindi na pumanaog ang dalawang matanda kaya pakiwari ko ay nakatulog na ang mga ito.  “Salamat sa pagdalaw, Mark.  And thanks ulit for the cake.”

“No, I should be the one thanking you.  Na-appreciate ko ang warmth ng family mo.  I hope this won’t be the last time.  Papayagan mo ba akong bumisita ulit?”

Namula na naman ang pisngi ko.

Isang mahinang, “sure,” lamang ang naging sagot ko.

Biglang sumigla ang mukha ng aking kausap.

“Sya, pumasok ka na bago ako umalis.  I’ll be fine from here, Tin.  Good night and thanks again.”

Pagtango ako ay tumalikod na rin ako papasok sa aming bahay.  Lumingon lamang akong muli nang ako ay nasa may terrace na.  Masaya pa ring nakangiti si Mark sa akin.

“Sige na, Mark.  Good night.”

Iniligpit ko lamang sandali ang mga pinag-inuman ng tsaa at di naglaon ay umakyat na rin ako para magpahinga.

Ilang saglit pa ay tumunog ang aking cell phone.

Si Mark.

To:  Tin (+63917-503-xxxx):  “Home na, magandang binibini.  Thanks again.  Pahinga ka na po.”

To:  Mark Mayabang (+63917-551-xxxx):  Ukis.  Nyt po.

Natawa ako nang mapansin ko ang pangalan niya sa phone book ko.

Pumunta ako sa contacts para i-edit ang kaniyang pangalan.

Ang dating Mark Mayabang, ngayon ay ginawa ko ng Mark lang.

At sa unang pagkakataon sa loob nang mahabang panahon, pakiramdam ko ay ngayon lang ulit ako natulog nang may ngiti sa aking mga labi.

___________________________________

Itutuloy...

NBSB No More - Part 4

Musings at 2 A.M.

I thought I had the most painful experience when my 10-year love-hate relationship ended the moment my one great love chose to be with someone else.

Until this happened.

Here I am wide awake
Sitting at the edge of a tattered couch in a darkened hospital room
Watching over my mother spare some precious minutes of slumber.

Flashback.

I was the one on the hospital bed, crying in pain because of an inflammed gallbladder.  She was beside me all worried but trying to appear still... and strong... and calm.  I know deep inside she wished the pain would have just been hers to bear.

Now, she's the one lying in bed
Wincing in pain every time the chest tube moved with her.
Awaiting results from a multitude of tests and medications to deal with at any given time.  The fortress of hope giving way a little.

I am the one now trying to gather up the strength as a stronghold for her... and for the rest of our family.

Did she ever cry when my father or one of my sisters or I got sick, I thought to myself...

Because right now, watching her sleep lightly from this dark corner of the room, I am.

Silver Linings

Somewhere between brokenness
and falling in love again
I find myself staring
at your picture over and over.

There is something
behind those illustrious eyes
and beyond that mysterious smile
that keeps me wide awake at night.

Perhaps it's just an overcast
of what I have left behind
or simply a longingness
to get hold of something that lasts.

I may not know the exact reason why
but this is not upon mere chance
Your name's been written long before
to journey and create history with me.

NBSB No More - Part 4

4:  ONE STEP CLOSER

Ilang beses ko pang binalikan ang timeline ni Mark nang mga sumunod na araw.  Ilan sa mga nag-comment sa picture na post niya sa restaurant ay ang mga kaibigan ko.  “Hmmm, sino kasama mo?”, ani Gelai.  “Alam ba ni Tita Carmen, ‘yan, cuzz?”, si Frank naman.  ‘Yung ibang comments marahil ay galing sa mga kaibigan ninya, dahil hindi ko naman sila mga kakilala, “Never let her go, dude!”… “Is this really is it?”

Wala ni isa mang komento si Mark sa mga ito.  Kahit ‘like,’ wala.

Lihim akong napangiti sa mga nabasa ko.

“Oy, Kristinella!  Ano ‘yan?  Bakit ka nakangiti?” Pilit kong sinaway ang sarili ko sa anumang nagtatalo sa isip ko.

O sa puso ko.

Oh no!

“Ma’am, parang may naka-MO na finally,” biro ng aking secretary na si Rizza habang nakatingin sa loob ng opisina ni Ma’am Ems, ang aming CEO.

Bitbit ang kaniyang personalized mug, tumayo ang boss ko sa tapat ng aking cubicle subalit ang mata ay patungo sa direksiyon ng cubicle ni Rizza.  “Ano ‘ung MO, Rizza?  Paki-explain?”

“Ma’am, MO… moved on,” sabay lakad patungo sa tapat ng kinauupuan ko.

Hindi pa rin ako kumikibo, subalit pigil na pigil na ang aking pagtawa sa usapan ng dalawang babaeng nasa akin nang harapan.

Umismid ako sa kanila sabay sabing, “Saan naman nanggaling ang balitang ‘yan, aber?”

“Ms. Tin, aba… nagluluto ka na ulit… nagbi-bake ka na ulit… medyo mga 5 pounds na nga ang nadagdag ulit sa weight naming lahat dito sa opisina dahil sa mga dinadala mong masasarap na pagkain!  You’re back!  You’re definitely back!”

Pagkasabi nito’y narinig ko na rin ang mahinang tawanan ng team members ko na nasa bandang unahan lamang ng aking puwesto.

Nag-galit-galitan ako.  “Okay, enough.  Back to work,” na sinabayan ko pa ng pakunwaring pagpalakpak ng kamay.

Napansin ko na lamang na nakangiti rin ako habang nirerebisa ang file ng isang bagong aplikante para sa team ko.

Patapos na ang lunch break ko nang may pumasok na SMS sa aking phone.

Si Mark.

“Hi Tin, bc ba?  Ask lng sana ako ng help, ano b mgndang gift s isang girl n teenager?”

“Ok lng.  Light load 2day.  Hmmm.. ilang taon?”

Biglang tumunog ang aking office phone.  Si Mark ulit.

Nagpaliwanag na tumawag na lamang daw siya para mas ma-explain niya nang ayos kung ano ‘yung tulong na kailangan niya.

Sa bandang huli ay naihirit pa niya ang paanyaya kung maaari ba raw maisama niya ako sa pagdalo sa debut ng pamangkin nila sa pinsan ni Frank.  Ang excuse pa niya ay para raw may makausap si Gelai during the party.

Pinaunlakan ko naman ang imbitasyon.

Bakas sa mukha ni Tita Carmen ang kasiyahan nang makitang kasama ako ng kaniyang anak sa selebrasyon na pakiwari ko’y para lamang sa malalapit nilang kaibigan at kamag-anak.  Napaka-intimate ng pagdiriwang.

“Mare, ano’ng meron?” tanong ni Gelai sa akin habang pinanonood namin si Frank na isinasayaw ang birthday celebrator.

“Wala,” diretsong sagot ko sa aking kaibigan.

“Oy, Kristinella, ‘wag ako… tell me, nanliligaw na ba si Mark sa iyo?  O kayo na?  Umayos ka!  We should know first!!!”  Kinikilig pa si Gelai habang sunud-sunod na ibinabato sa akin ang mga tanong niya.

“Sis, wala talaga.  We’re just friends.  Siyempre, kung meron naman talaga, alangang i-secret ko pa sa inyo?  Wala talaga… promise.”  Gumuhit pa ako ng pa‑krus sa aking kaliwang dibdib na waring sinasabi na cross my heart.

Malalim na ang gabi nang matapos ang pagtitipon.  Hindi muna sumama si Tita Carmen pabalik ng Manila dahil gusto raw makalanghap muna ng sariwang hangin sa probinsya.

Napakarami naming napag-kwentuhan ni Mark sa haba ng byahe.  Noon ko lang nalaman na isa pala syang car enthusiast.  Naikwento rin niya ang mga struggles and successes ng mga family businesses nila.  Nabanggit rin niya ang dahilan ng breakup nila ng ex-gf niya.  Yeah, ‘yung territorial na girl na nakita ko nang maging magka-partner kami sa kasal nina Gelai and Frank a few years back.

Nasa expressway na kami nang maiginda ang usapan sa akin at kay Wilson.  Hindi ko na rin ibinigay ang mga detalye bilang respeto sa pinagsamahan namin.  Isa na lang din talagang bahagi ng aking ala-ala ‘yung mga nangyari in the past.  Wala na akong sakit na naramdaman.  Walang nasaling sa emosyon ko.  Factual na ang pagkukwento ko sa nangyari sa aming dalawa.

Naka-MO na nga talaga ako.

Hindi na rin naman masyadong nag-usisa si Mark about him.

Bumalik ang kwentuhan namin sa mga paboritong pagkain, at nabanggit niyang paborito niya ang goto na luto ng mommy niya bilang comfort food tuwing stressed siya. Nagkatawanan pa kami ng malakas nang sabay naming masabi ang “tokwa’t baboy” na punung-puno ng excitement.

Halos madaling-araw na kami nakarating sa amin.  Hindi pa ako nakababa agad ng sasakyan sapagkat panay pa rin ang tawanan naming dalawa sa isang kwento na hindi ko na matandaan kung ano.

Pagkalipas ng ilang minuto ay nagpaalam na rin ako sa kaniya upang makauwi na rin siya at makapagpahinga.

Biglang sumeryoso ang mukha ni Mark, at bago pa ako nakababa ay bahagyang hinawakan nito ang aking kaliwang braso, “Tin…”  Pumihit akong pabalik sa loob ng sasakyan.

“Yes po?’…

Humarap ako nang bahagya sa direksiyon niya.  Biglang lumakas ang kaba ng aking dibdib.

“Thank you for accepting my invitiation.  I hope you enjoyed the party,” ani Mark sa akin.

Ngumiti ako bilang indikasyon na nag-enjoy naman ako sa pagdalo.  “Hey, thanks for the invite din.  Namiss ko rin talagang ka-bonding si Gelai at si Angela.”

“Sila lang ang na-miss mo?  Wala ng iba?”

“At siyempre, si Tita Carmen!  She’s such a warm person!”

Alam ko kung saan patungo ang biro na iyon ni Mark.

Bumulong na naman ang kunsensiya ko, “Oy, Tin… huwag ka ngang assuming!”

Iyon ang nagpabalik sa akin sa reyalidad.

“Mark, paano?  I should go na, masyado nang late.. at saka para makapagpahinga ka na rin.  Thanks again, and good night.”

“Wait… one last…” pigil ni Mark sa akin habang muling tinapik ang aking braso.

Nakarinig ako ng isang malalim na buntung-hininga at isang pabulong na “here it goes…”

Seryosong tumitig si Mark sa akin sabay sabing, “Tin, I know it’s too soon, and I don’t know what’ll happen next, pero I have to ask na… pwede ba akong pumasyal sa inyo one of these days?  You know… present myself to you, to your parents…”

Halatang kinakabahan si Mark dahil sunud-sunod ang pagsasalita niya.  Walang pause.

“Manliligaw ka?” diretsong tanong ko sa kanya.

Isang nahihiyang “oo sana” ang sagot niya.  Sa dilim ng paligid ay bahagya ko pa ring naaninag ang tila ba pamumulang bigla ng kaniyang mga pisngi.

Hindi ako umimik.  Pumihit ako at diretsong bumaba na sa kaniyang sasakyan.

Nasa may gate na ako nang muli akong tumingin sa kaniya at ngumiti.

"Ok.  Good night."

______________________

Itutuloy...

NBSB No More - Part 3
NBSB No More - Part 5