♪ ♫ I've got your picture in my wallet, and your phone number to call it... ♫ ♪
Snooze.
Pikit-matang pinindot ko ang aking mobile phone para patayin ang kanta ng FM Static na nagsisilbing alarm ring tone ko. Unti‑unti kong idinilat ang aking mga mata para makiramdam sa aking paligid. Alas-sais ang oras na nasa glow-in-the-dark wall clock ko. Madilim‑dilim pa sa labas.
Nang bigla kong maalala na holiday pala ngayon, National Heroes Day.
Long weekend!
Hinila ko ang comforter para mamaluktot muli, pero nagbago ang isip ko. Ang dami ko na nga palang nakatambak na labahin. At kailangan na din ata ng makeover ng kwarto ko.
(Makeover = Pagpapalitin ang posisyon ng kama at cabinet sa maliit na kwarto. Maglalagay ng bagong-labang kurtina. Magpapalit ng beddings at pillow case.)
Inubos ko ang buong maghapon sa pag-aayos ng aking kwarto. Linis dito, laba doon.
Nagtagal ako sa paglilinis ng kwarto. Hindi naman nga dahil sa malaki ang kwarto ko kung hindi sa dami ng mga arganas at abubot. Habang inaayos ko ang laman ng mga shelves ay isa-isa ko din binubuklat ung mga lumang aklat na andun para matanggal ang mga agiw at alikabok.
May nalaglag na picture sa isang libro ko ‘nung high school. Nakakatuwa. Larawan namin ni ex-crush sa isang outing ng klase. Payat days.
Pagbukas ko ng isang kahon ng sapatos na binalutan ng gift wrapper at plastic cover ay nakita ko ang mga notes naming magkakaibigan. Ito ‘yung mga palitan namin ng sulat habang ang teacher ay salita nang salita sa unahan. “Saan tayo kakain mamaya?” “Cute ata ngayon si Jay?” “Inaantok ako.” “Pautang naman ako ng 50 pesos, bibili ako ng Bench 8.”
Ang papangit pa ng penmanship nila noon, lalo na ang sulat‑kamay ni Myrtle. Aminado naman sila na ako ang pinakamaganda ang handwriting sa barkada. Writer nga daw kasi ako.
Nangangati na ang ilong ko sa dami ng alikabok na nagliliparan dahil sa pag-aayos ko ng mga gamit ko, pero sige pa din ako sa pagbubuklat. Time space warp.
Sa isang mas maliit-liit na kahon ng sapatos na may wrapper na pink at plastic cover pala nakalagay ung mga love letters. Mga padala sa akin ng mga “may kras” daw sa akin nung elementary o nung high school. Iilan lang naman ‘yun, hindi naman ako school beauty. Nakakatuwa lang basahin ulit, ang daming maling grammar. Mga sweet nothings.
At ehem, andun din pala ang mga “unsent letters” ko. Ang liham na muntik‑muntikan ko nang maibigay kay ex-crush nung minsang malasing ako sa isang birthday party (mula ‘nun, hindi na ako uminom ng hindi ko kaya)… unrequieted crush kasi. Andun din ‘yung sulat ko sa nanay at tatay ko ‘nung gusto kong maglayas dahil sobrang higpit nila sa akin nung nagdadalaga na ako (pero hindi ko itinuloy ang pag-alis dahil takot din akong sabihin nila na, “Natutong umalis, matutuong bumalik.” Saan ako titira? Saan ako kakain? Saan ako hihingi ng baon sa school?)
Sa isang box pa ay nabuklat ko naman ang aking mga lumang diary at autograph (slum book [slam book] pa nga ang tawag dati, di ba?) Naloka ako sa mga sulat ko sa diary. Para namang irregular ang paglalagay ko ng entry. Napaisip nga akong bigla… Ako ba talaga ang nagsulat ng mga iyon? (What?! Naging crush ko si Martin noon?! Ewwwww...) Nagsusulat lang ata ako ng “Dear Diary” nung pinansin ako ni crush, nung kinausap ako ni crush, nung sinabayan ako ni crush pag-uwi, et cetera, et cetera.
Kaya ang paglilinis ay may kasamang pagrereminisce. Linis:reminisce, tugma naman.
Nang mapagod ay naisipan kong magbukas ng aking desktop PC. Matagal‑tagal ko na din itong hindi nagagamit mula ng magkaroon ako ng company‑issued laptop. Di ko namalayan na naka-automatic log in pala ako sa isang chat application. Sa kalagitnaan nang pagbubukas ko sa mga lumang folders ko ay may nag-pop na chat window.
Wondering_Soul: Hi, Angel!
Persleydi: ?
Wondering_Soul: Hi, Angel!
Persleydi: I’m sorry, but I am not Angel.
WS: Alam ko. Pero natuwa ako nung makita ko ang pangalan mo na nag‑alert sa mga naka-online.
WS: Para kang anghel na bumaba sa langit. Ü
Wala ako sa mood magpaka-maldita kaya naisipan kong kausapin na din si Wondering Soul. Pampalipas-oras. Pangtanggal-pagod.
P: Di ba obsolete na ang chat app na ito? Naka-automatic log in nga lang ako kaya nabuksan sa desktop.
P: At saka paano mo ‘ko nakitang online eh wala ka naman sa contacts ko, at ‘di nga kita kilala?
WS: Ang bilis mo namang makalimot.
WS: Sabagay, matagal-tagal na ‘rin yun. Wala pa ngang Friendster nung panahon na ‘yun.
Palihim akong napangiti. Oo nga naman, mukhang matagal na panahon na talaga, sarado na ang Friendster ngayon eh.
P: Ah, matagal-tagal na nga. :D
WS: Saglit lang tayo nagka-chat that time. Parang nasa night shift ka ata nun if I remember it right. Ako naman ay patulog na.
“’Nak, parine na at kakain na. Paborito mo ang ulam, patola con miswa.”
P: O sya, nice talking to you again. Tumawag na nanay ko, dinner time.
WS: Wait! May FB ka? Viber? Skype? Pahingi na lang ng number mo. ☺
P: Bye!
_____________________________________
Certified NBSB - Part 1
Certified NBSB - Part 2
Certified NBSB - Part 4
